Αγάπη.

Ας το πάω εγωιστικά το θέμα, μπας και με ακούσει κανείς σε αυτόν τον κόσμο.
Έχω μιλήσει τόσες φορές για την αγάπη, και ακόμα δεν κατάφερα να αποδείξω τι σημαίνει.
Ας το πάμε με την ιδανική για ΄μενα αγάπη.

Δεν είναι μόνο παραμύθια, και πρίγκιπες και κάστρα.
Ούτε μόνο λουλούδια, ούτε τραγούδια με κεράκια, ούτε κούτες με ένα κάρο δώρα.
Όχι.

Αγάπη για ΄μενα είναι να θες και να σε θέλει ο άλλος ολοκληρωτικά.
Να 'χεις το μυαλό και το σώμα του άλλου στα χέρια σου. 
Να τα έλεγχεις. Να τα κάνεις ότι θες.
Να υπάρχει εγωισμός του εμείς.
Να είναι κάτι δυνατό, κάτι φρικαλαίο, κάτι υπερβολικό. 
Μια σχέση υπερβολική για τους άλλους.
Κι όμως, σε μας να μοιάζει τόσο ιδανική.

Μια αγάπη "παρανοϊκή και απόλυτη".
Να νιώθεις ρίγος μετά από χρόνια, σε κάθε κοίταγμα.
Να ακούς την φωνή του, και να σε πιάνει ταχυπαλμία. 
Να ταλαιπωρείσαι κάθε μέρα μέχρι να βρεθείτε.
Να ταλαιπωρείσαι ψυχολογικά.

Μια αγάπη για 'μενα είναι αρρωστημένη.

Ποιο το νόημα να αγαπάς όταν δεν είναι αρρωστημένο; 

Ναι, υπάρχουν πολλοί περιορισμοί μέσα σε λέξεις.
Δεν εννοώ να λατρεύεις τον άλλο, παρανοϊκά, απόλυτα, αρρωστημένα.
Εσύ να νιώθεις έτσι, όχι ο άλλος. 
Εσύ να είσαι τρελή και παρανοϊκή για πάρτυ του. 
Όχι να κάνεις αυτόν να είναι τρελός και παρανοϊκός γενικότερα.

Να λιώνεις.
Να χάνεσαι.
Να μην ξέρεις τι έχεις, πέρα από αυτόν.

Αυτό είναι για ΄μενα αγάπη.

Και όλα τα άλλα τα ρομαντικά πράγματα, θα 'ρθουν από μόνα τους.

Να φωνάζεις. Και να μην ντρέπεσαι να φωνάζεις.
Να υποδείχνεις.
Να μαθαίνεις.
Και να λανθάνεις.
Αγάπη είναι, όχι ατομική βόμβα.

Να συγχωρείς..

Να συγχωρείς τα πάντα και να μην καταπιέζεις.
Να βρεις αυτό το κάτι, που θα τον κάνεις να μείνει για πάντα δίπλα σου.
Και όταν σου πει πως θα μείνει, τότε να τον αγαπήσεις αρρωστημένα.

Κι όταν στο δείξει, ξεπέρασε τα όρια.
Χάσε την λογική σου. 
Φτιάξε το τέλειο, χωρίς την λογική σου.

Και κάτι ακόμα..

Μην αφήσεις κανέναν να μπει. Κανέναν.
Κανέναν εκτός αυτόν.
Μόνο αυτός να ξέρει τον εσωτερικό σου κόσμο, καλύτερα και από 'σενα.
Κι αν δεν σου φερθεί ανάλογα, χαλάλι..
Κι αυτό αρρωστημένο είναι..

What's the point in all this, anyway?

Και προσπαθείς, προσπαθείς, προσπαθείς, κι όλο λες να φύγεις, και πάντα μένεις εκεί..
Προσπαθείς ν'αντέξεις, προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου κάθε φορά, παλεύεις..
Παλεύεις για κάτι που στην ουσία είναι ανούσιο, κι όμως, της στιγμής πολύ σημαντικό..
Δίνεις την μάχη με τον δαίμονά σου. 
Ποιος λες να νικήσει στην τελική; 

Κι όλο σκέφτεσαι τα βράδια, κι όλο φοβάσαι να κοιμηθείς,
κι όλο βασανίζεσαι με πράγματα ανύπαρκτα, 
κι όμως αυτά παραμένουν εκεί..
Παραμονεύουν τον ύπνο σου, τα όνειρά σου,
θέλοντας να χτυπήσουν ακριβώς εκεί!
Κι εσύ τα αφήνεις.
Γιατί έτσι γεννήθηκες εσύ.
Αδύναμος, και χωρίς λογική. 
Χωρίς την κοινή λογική.

Κι έπειτα από πολλά ξενύχτια, 
πολλά βράδια που δεν ξημέρωσαν ποτέ, 
και πολλές ώρες αφιερωμένες στους δαίμονές σου,
παίρνεις την απόφαση να κοιμηθείς, να γαληνέψεις..
Ποιός όμως είναι εκεί; 
Κανείς..

Είναι ειρωνεία ξέρεις, να παλεύεις μόνος.
Να προσπαθείς για κάτι που το θες πολύ, μόνος.
Χωρίς βοήθεια.
Και είναι ειρωνεία, γιατί γεννηθήκαμε για να παλεύουμε δυο-δυο σε κάθε περίσταση.

Και ξέρεις τι άλλο είναι ειρωνεία; 

...

Να έχεις φύγει μακριά για να καταλάβεις επιτέλους ποιος πραγματικά είσαι.
Να έχεις αφήσει τα πάντα στη ζωή σου στάσιμα, κι αυτά να μεταβάλονται χωρίς εσένα.
Κι εκεί μακριά που είσαι, να μην έχεις πολλούς λόγους να παλέψεις..
Κι όμως, να συνεχίζεις, και να φθείρεις την ψυχή σου,
και να αντιμετωπίζεις κάθε εμπόδιο, κάθε δαίμονα, και κάθε κακή σκέψη..
Ακόμα και μόνος.
Γιατί πιστεύεις πως αξίζει.
Και πείθεις τον εαυτό σου πως αξίζει.
Γιατί αλλιώς, δεν θα γυρνούσες πίσω, ούτε θα πάλευες με τόσα κύμματα.

Μέχρι και το πιο μικρό και αθώο "σ'αγαπώ" από ένα φίλο,
σου δίνει λόγο να παλεύεις.
Ένα "σε περιμένω","γύρνα πίσω","σ'έχω ανάγκη".
Ένα μονάχα! Ένα..
Μέχρι κι αυτά αρκούν για να παλέψεις.
Τους δικούς σου δαίμονες, αλλά και των άλλων.
Έχεις αυτόν τον κάποιο να στα πει;..

Κι όμως, τρελαίνεσαι κάθε βράδυ, 
τρελαίνεσαι, και χάνεις και την λίγη λογική που σου 'χει απομείνει,
και τα χάνεις, χάνεις τον κόσμο γύρω σου!
Χάνεις τα πάντα, και συνεχίζεις να τρελαίνεσαι..
Και παλεύεις πάλι, παλέυεις, παλεύεις, παλεύεις, 
πάλι με δαίμονες, και δράκους, και κύμματα, και σκοτεινούς ιππότες..
Χάνεις τον κόσμο, γιατί δεν τον βλέπεις..
Γιατί δεν θες να δεις άλλη πλευρά εκτός από την δική σου.
Κι αυτό σε κάνει να βασανίζεσαι ακόμα περισσότερο.
Που οι άλλοι δεν βλέπουν τα πράγματα όπως εσύ.
Και παλεύεις και μ'αυτούς.. 

Και μετά ξυπνάς..
Και φοβάσαι..
Και ξεσπάς..

My..life.

I was born and raised in a family with a lot of members. I never missed anyone (except my father, he left when i was 6 months old, and came back when i was 4). Somebody was always there with me. Either to help me, either not to feel alone, or afraid. 

That's how i was raised. Not to miss anyone. I was always with someone at home, always with someone outside, always with a lot of people, or i'd get back at home early. Even if this was for my own protection, it has damaged me, mentally. I'm more afraid now that i'm old enough to judge what's right or wrong. I'm more afraid to be out late at night, it seems wrong to me. It seems wrong to have fun, not to care about certain things, and i simply can't change that. Because it feels wrong. Because that's how they raised me. 

Sometimes, i feel like they want me to be afraid of the world around me. They want me to be precautious, not to be with a lot of people, because crowds are dangerous. Because you don't know all the people, what are they like, who are they. 

All these sorts of restrains.. I'm about to turn 18 in a couple of months, and i'm afraid of the world, i'm afraid to live. How the fuck is this possible? I'm not scared of dreaming, but of making those dreams come true.. Why? I'm still an innocent child, with a small heart, filled with fear, darkness and jealousy. Seeing all those people around me live their life, makes me jealous. Because i don't have that. And that chance will come late in my life. Maybe because of my fear, maybe because i won't have possibilities to live the way i want to. Or maybe, i won't ever get through the mental damage i have. But still. I have people who care about me, and will always be there for me. Is that supposed to comfort me?.. 'Cause it doesn't.

It feels away. The freedom i'm looking for. It feels far far away. Because my whole life i'll be dependent on something. Either my mother, either my husband, either my house, either a close friend. I won't be able to be alone. To stand on my feet, by myself. I know that.. Or maybe i just believe that. I just wish i was brought up different. I just wish someone will help me get through this. Help me find that freedom i'm looking for, so not to feel jealous anymore. But that jealousy i feel all those years, will never leave me. 'Cause i'll always remember what i didn't have, when everyone else had the world. I guess there wasn't enough for me, back then.. 

Who am i really? I mean, why should i deserve freedom? I've done mistakes that hurt people. But still. I'm an individual. I have the right to make mistakes. Mistakes that back then seemed right. Right to stand against restrains and laws, and rules. And i will never regret those mistakes. Because those were the times i actually felt i was alive. 

I know i don't live in a movie. That's why i see all those kids being out late, and i have to get home early. Because it's for my own "safety". I don't have the right to live, because i have to survive somehow. 'Cause i'm a girl, i'm young, i'm innocent. And everyone think i can't take care of myself. Maybe it's true. But i never had the chance to prove that wrong. I guess no one trusts me, or they do not think i'm ready yet to prove that.

The society we live in, has become so awful. You have to be illegal to like you, or to feel like you're "extreme". Because nowadays, being against the law, is revolution. And everyone expects that from you. But i can't join that revolution. Because i'll always be a dependent. Even if i'll be set free, i'll depend on my fear. That will be the reason i will be afraid to live the way i want to. I'm even afraid to cry, because for others it'll be wrong.. And always, others opinion will be first. Always..

ο χρόνος.

Ο χρόνος λοιπόν.
Δημιούργημα του ανθρώπου. Γιατί στην ουσία ο χρόνος είναι άυλος και απέραντος.
Ούτε μετριέται, ούτε βλέπεται, ούτε νιώθεται. 
Εμείς γερνάμε, εμείς αλλάζουμε, "καθώς περνά ο χρόνος"..

Γιατί μετρήθηκε ο χρόνος, αφού δεν τελειώνει ποτέ;
Μόνο και μόνο για να βολευτούμε εμείς οι άνθρωποι, 
να είμαστε συντονισμένοι, και να πηγαίνουμε βάση προγράμματος;
Τι είναι ο χρόνος στην ουσία;

Κι όμως.
Ως άνθρωποι, δώσαμε τόση αξία στον χρόνο.
Τον ἐχουμε κάνει γιατρικό, φάρμακο για τις πληγές μας,
με τον χρόνο μετράμε την υπομονή μας,
και ξέρουμε μια καθορισμένη στιγμή στην οποία θα έρθει
αυτό που τόσο προσμένουμε.
Και αυτό, όπως και να το κάνουμε, μας βολεύει.
Γιατί μας αρέσει να παραποιούμε καταστάσεις, και να τα φέρνουμε όπως μας βολεύουν.
Ναι, αυτό είμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Άπληστοι από την φύση μας, μόνο το συμφέρον μας κοιτάμε!
Το λεγόμενο "δίκιο", το οποίο διαφέρει για τον καθένα μας!

Ας μιλήσω όμως με ορισμούς του χρόνου.
-Ο χρόνος..-
Πόσος χρόνος μου απομένει ακόμα για να χαρώ την εφηβία μου; (κάτι που πολλοί δεν θέλουν βέβαια)
Πως, όταν δεν αξιοποιώ τον χρόνο που μου δώθηκε όπως πρέπει;
Πόσο ακόμα, λες, εαυτέ μου, να μπορώ να κάνω υπομονή,
και να μην ξεσπάσω σαν βόβμα, με όλα αυτά που κρύβω μέσα μου;
Πόσο ακόμα, μέχρι να μπορέσω να ζήσω τον έρωτα μου,
όπως πραγματικά το ονειρεύομαι;
Τα όνειρα, τι είναι;
Παράλληλος κόσμος του χρόνου;
Είναι ένας άλλος κόσμος, στον οποίο ζούμε;
Τι είναι;..

Κάθομαι και αναπολλώ το παρελθόν,
και θυμάμαι σκηνικά τα οποία φαντάζουν σαν να 'γιναν χτες,
κι όμως, έχουν περάσει τόσα χρόνια!
Τι πάει να πει αυτό;
Μεγαλώνω τόσο γρήγορα;
Και αν ναι, γιατί τόσο γρήγορα;
Ή, γιατί με αυτόν τον ρυθμό;
Γιατί δεν μπορώ να ορίσω εγώ το πως θα περνάει
ο χρόνος, με ποια ταχύτητα (μιας και λατρεύετε τους αριθμούς)
στην ζωή μου;

Το όνειρο κάθε παιδιού,
είναι να πάρει επιτέλους την ζωή στα χέρια του.
Να ξεφύγει από το σχολείο, να ξυπνάει τα μεσημέρια,
και να γυρνάει σπίτι χαράματα.
Και με την εφεύρεση του χρόνου, 
μπήκαν περιορισμοί, όρια, 
και καθορίστηκαν οι ζωές μας..
Δεν μας έφταναν οι γραπτοί και προφορικοί νόμοι
να μας περιορίζουν. 
Αλλά φαίνεται, ο άνθρωπος γουστάρει να αυτοτιμωρείται..
Και μαζί του παίρνει και όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος.
Γιατί; Για τιμή, δόξα, για να μην είναι μόνος του στην φυλακή που έχτισε.

Κι όμως. 
Ο χρόνος έχει τόσα αρνητικά, 
αλλά και 2 θετικά.
Ξέρεις πότε θα γίνει αυτό που περιμένεις,
που λαχταρά η ψυχούλα σου να ζήσεις, να αντικρίσεις, να χαρείς,
και όλες οι δυσκολίες και τα εμπόδια κάποια στιγμή περνάνε.
Εκτός και αν είσαι τόσο γκαντέμης,
που σε κυριεύει η κατάρα του χρόνου.
Όπως γίνεται και με την εφηβία..

places.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από πανέμορφα μέρη.
Μέρη που μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα για 'σἐνα,
ή που μπορεί να 'ναι η μισή σου ζωή.
Μόνο οι αναμνήσεις σε κάνουν να τ'αγαπάς, ακόμα και αν είναι ένας κάμπος, μια εκκλησία, ένα πάρκο, ένας δρόμος.

Τρέλες, στιγμές απλές από παιχνίδια, ένας μισάωρος καφές, μια βόλτα με τον σκύλο σου, ξύλο, ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένας τσακωμός, κλάμματα.

Να έχεις συντροφιά την θάλασσα και να γαληνεύει η ψυχή σου.
Τι πιο ωραίο; Στιγμές, όμορφες στιγμές. Είτε με παρέα, είτε μόνος, είτε με τον έρωτα της ζωής σου.
Μέσω ενός τόπου, σίγουρα θα τους θυμάσαι.

Κι όμως, μεγαλώνουμε. Και τα χρώματα χάνονται. Γιατί τα παιδιά βρίσκουν καινούριους τόπους να παίξουν, να τρέξουν, να ερωτευτούν. Και ο τόπος χάνει την ζωντάνια του.. Μα έλα που από την ψυχή σου δεν σβήνεται.
Κάθε φορά που θα περνάς από 'κει, θα 'χεις και κάτι να θυμάσαι. κάτι, μικρό, μεγάλο.

Γεύσεις, αρώματα, συναισθήματα. Πως να μην αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες;
Είτε είναι άθλιος, είτε πανέμορφος.
Γιατί εκεί έμαθες να ζεις, στους δρόμους. 

Ο δρόμος. 
Μια πορεία με άγνωστο προορισμό.
Και τι πειράζει;
Είναι όμορφο να περπατάς ανέμελα. 
Χωρίς να έχεις που να πας.
Απλώς να περπατάς και να θυμάσαι. 
Να θυμάσαι τι σε δένει με τους δρόμους. 
Την διαδρομή, τις φωνές, τα ρεζιλίκια.
Την βροχή να σε λούζει, και να τρέχεις σπίτι στις πετσέτες
και στην αγκαλιά του αγαπημένου σου.
Το κρύο που έφαγες στην μάπα, για κάποιες εξηγήσεις,
μόνο και μόνο να σιγουρευτείς αν είχες δίκιο ή άδικο,
ή να δεις αν αξίζει ν'αγαπάς.
Τα χαμόγελα, ή τις γκριμάτσες των περαστικών.
Και εσύ..

Εσύ να χάνεσαι μέσα στο πλήθος. 
Να νιώθεις μόνος, ανάμεσα σε χιλιάδες άτομα,
άτομα που αύριο μπορεί να μην είναι εκεί,
κι όμως να νιώθεις την ανάγκη να χαθείς.
Να νιώθεις τον χρόνο να περνά γύρω σου,
και εσύ να προσπαθείς να γαληνέψεις το είναι σου, το μέσα σου.
Γιατί;
Γιατί μπορεί κάποιος να σε πλήγωσε.
Και η μόνη σου διαφυγή, είναι μια βόλτα στο πλήθος,
στους δρόμους, στον αέρα.
Και γαληνεύεις.
Γιατί οι δρόμοι σε βοηθούν να αποβάλλεις αυτά που σε πληγώνουν.
Και ας μην είσαι ασφαλής εκεί έξω, όσο είσαι μόνος.
Και ξαφνικά, γυρνάς το κεφάλι δεξιά (ή αριστερά, δεν έχει σημασία)
και συναντάς τον άνθρωπο που θες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου
μαζί του.
(Εγώ κοίταξα μπροστά, θυμάμαι..)
Καιρός θα περάσει, μέχρι να ξανά ειδωθείτε.
Αξίζει η αναμονή.
Το ξέρω..
Γιατί άνθρωποι φεύγουν, και άνθρωποι έρχονται.
Και για όλα φταιν' οι δρόμοι..

Τι σημασία έχει το ταξίδι, αν δεν έχεις προορισμό;
Και αν ο προορισμός είναι ο θάνατος, (θα πεις) δεν έχει σημασία το ταξίδι;
Φυσικά.
Είναι οι αναμνήσεις που αποκτάς, τα άτομα που γνωρίζεις.
Είτε σου φέρουν χαρές στην ζωή, είτε δυστυχίες.
Ε και;
Κράτα τους όλους αν μπορείς.
Έτσι δεν θα ξεμείνεις ποτέ από αναμνήσεις.
Πάντα θα 'χεις κάτι να θυμάσαι.
Πάντα κάποιος θα ΄ναι εκεί, να σε πειράζει,
και να αποκτά φωνή και χρώμα ο δρόμος, ο γκρίζος αυτός δρόμος.

Μείνε λίγο ακόμα.. (θα πεις.)
Μείνε, γιατί ο δρόμος έχει συνέπεια τις αποστάσεις.
Και δεν θα μπορώ να σ'έχω αγκαλιά όταν το χρειάζομαι.
Και θα μείνω.
Γιατί αξίζει να νιώσω το κρύο μέχρι και στο τελευταίο κόκκαλο του σώματός μου,
να παγώσουν τα σωθικά μου, και να τρέμω, (και ας μην με πάρεις αγκαλιά)
γι 'αυτά τα όμορφα μάτια.
Θα μείνω.

Να προσέχεις εκεί έξω.

Στόχοι.

Και εκεί που πάω να ηρεμήσω, έρχεται πάντα αυτό το άτομο να μου θυμίσει τον λόγο που κάθομαι και παλεύω αυτήν την χρονιά. Μια δύσκολη χρονιά, για όλους. Προφανώς δεν μας θέλει. Επειδή όμως εμείς θέλουμε να κάνουμε πράξη τα θέλω μας, υπομένουμε τις δοκιμασίες, τις δυσκολίες, τα εμπόδια, χωρίς να δίνουμε σημασία στα επιμέρους. Ε και; Ποιος χέστηκε;

Είναι δύσκολο να παλεύεις για τα θέλω σου. Πολλοί τα παρατάνε, και συμβιβάζονται. Δεν θέλω να είμαι αυτή που θα τα παρατήσει στην πρώτη δυσκολία. Πόσο μάλλον να γίνω αντικείμενο εκμετάλλευσης, να με μεταχειρίζονται σε άθλιες συνθήκες και να λέω και ευχαριστώ. Δεν το θέλω.. Θέλω να είμαι από αυτούς που κάνουν κάτι σπουδαίο στην ζωή τους. Να με θαυμάζουν, έστω και αυτοί που με αγαπούν και είναι δίπλα μου, αν όχι για τα κατορθώματα μου, για την υπομονή που δείχνω σε μια τέτοια κατάσταση, και στο ότι κατάφερα να κάνω πράξη αυτά που έχω μέσα μου. Ένα στήριγμα χρειάζομαι. Δον έμεινε ακόμα πολύς καιρός, και από τον χρόνο κρίνεται το μέλλον μου. Που φτάσαμε..

Είναι τόσο τραγικό. Να πρέπει να χάνεσαι σε πάκους φωτοτυπιών και βιβλίων για να αποδείξεις σε κάποιον ότι αξίζεις. Και μετά, τι; Μετά θα σε ανταμείψουν όπως σου αξίζει;

Εγώ να ζήσω θέλω την ζωή. Να την ζήσω έτσι όπως το φαντάζομαι από όταν με θυμάμαι. Να χαρώ τον ήλιο, την φύση, την αγάπη, τον έρωτα. Την ζωή. Έτσι θέλω να με ξεπληρώσουν. Ούτε λεφτά, ούτε κύρος, ούτε επαίνους. Άχρηστα χαρτιά είναι. Εγώ θέλω αξίες, πράγματα απλά που άλλοι πολέμησαν γι'αυτά. Όπως η ελευθερία. Η ελευθερία του να είσαι αυτός που είσαι, να μην φοβάσαι να ζήσεις, να υπάρξεις, να εκφραστείς.

Θέλω να κοιμάμαι και να ξυπνώ αγκαλιά με τον άνθρωπο μου. Και αν τα βιβλία και οι νόμοι και οι κανόνες μου το προσφέρουν αυτό στο κοντινό μέλλον, νομίζω αξίζει να κάνω υπομονή και να ανέχομαι τα θέλω άλλων, ως πρέπει δικά μου. Λίγοι μήνες έμειναν, και μετά ελεύθερη να αρχίζω να κάνω πράξη τα λόγια μου, τα θέλω μου. Λίγος καιρός ακόμα..

Ίσως τότε η ζωή να βρει το πραγματικό της νόημα και για μένα.