ο χρόνος.

Ο χρόνος λοιπόν.
Δημιούργημα του ανθρώπου. Γιατί στην ουσία ο χρόνος είναι άυλος και απέραντος.
Ούτε μετριέται, ούτε βλέπεται, ούτε νιώθεται. 
Εμείς γερνάμε, εμείς αλλάζουμε, "καθώς περνά ο χρόνος"..

Γιατί μετρήθηκε ο χρόνος, αφού δεν τελειώνει ποτέ;
Μόνο και μόνο για να βολευτούμε εμείς οι άνθρωποι, 
να είμαστε συντονισμένοι, και να πηγαίνουμε βάση προγράμματος;
Τι είναι ο χρόνος στην ουσία;

Κι όμως.
Ως άνθρωποι, δώσαμε τόση αξία στον χρόνο.
Τον ἐχουμε κάνει γιατρικό, φάρμακο για τις πληγές μας,
με τον χρόνο μετράμε την υπομονή μας,
και ξέρουμε μια καθορισμένη στιγμή στην οποία θα έρθει
αυτό που τόσο προσμένουμε.
Και αυτό, όπως και να το κάνουμε, μας βολεύει.
Γιατί μας αρέσει να παραποιούμε καταστάσεις, και να τα φέρνουμε όπως μας βολεύουν.
Ναι, αυτό είμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Άπληστοι από την φύση μας, μόνο το συμφέρον μας κοιτάμε!
Το λεγόμενο "δίκιο", το οποίο διαφέρει για τον καθένα μας!

Ας μιλήσω όμως με ορισμούς του χρόνου.
-Ο χρόνος..-
Πόσος χρόνος μου απομένει ακόμα για να χαρώ την εφηβία μου; (κάτι που πολλοί δεν θέλουν βέβαια)
Πως, όταν δεν αξιοποιώ τον χρόνο που μου δώθηκε όπως πρέπει;
Πόσο ακόμα, λες, εαυτέ μου, να μπορώ να κάνω υπομονή,
και να μην ξεσπάσω σαν βόβμα, με όλα αυτά που κρύβω μέσα μου;
Πόσο ακόμα, μέχρι να μπορέσω να ζήσω τον έρωτα μου,
όπως πραγματικά το ονειρεύομαι;
Τα όνειρα, τι είναι;
Παράλληλος κόσμος του χρόνου;
Είναι ένας άλλος κόσμος, στον οποίο ζούμε;
Τι είναι;..

Κάθομαι και αναπολλώ το παρελθόν,
και θυμάμαι σκηνικά τα οποία φαντάζουν σαν να 'γιναν χτες,
κι όμως, έχουν περάσει τόσα χρόνια!
Τι πάει να πει αυτό;
Μεγαλώνω τόσο γρήγορα;
Και αν ναι, γιατί τόσο γρήγορα;
Ή, γιατί με αυτόν τον ρυθμό;
Γιατί δεν μπορώ να ορίσω εγώ το πως θα περνάει
ο χρόνος, με ποια ταχύτητα (μιας και λατρεύετε τους αριθμούς)
στην ζωή μου;

Το όνειρο κάθε παιδιού,
είναι να πάρει επιτέλους την ζωή στα χέρια του.
Να ξεφύγει από το σχολείο, να ξυπνάει τα μεσημέρια,
και να γυρνάει σπίτι χαράματα.
Και με την εφεύρεση του χρόνου, 
μπήκαν περιορισμοί, όρια, 
και καθορίστηκαν οι ζωές μας..
Δεν μας έφταναν οι γραπτοί και προφορικοί νόμοι
να μας περιορίζουν. 
Αλλά φαίνεται, ο άνθρωπος γουστάρει να αυτοτιμωρείται..
Και μαζί του παίρνει και όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος.
Γιατί; Για τιμή, δόξα, για να μην είναι μόνος του στην φυλακή που έχτισε.

Κι όμως. 
Ο χρόνος έχει τόσα αρνητικά, 
αλλά και 2 θετικά.
Ξέρεις πότε θα γίνει αυτό που περιμένεις,
που λαχταρά η ψυχούλα σου να ζήσεις, να αντικρίσεις, να χαρείς,
και όλες οι δυσκολίες και τα εμπόδια κάποια στιγμή περνάνε.
Εκτός και αν είσαι τόσο γκαντέμης,
που σε κυριεύει η κατάρα του χρόνου.
Όπως γίνεται και με την εφηβία..

places.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από πανέμορφα μέρη.
Μέρη που μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα για 'σἐνα,
ή που μπορεί να 'ναι η μισή σου ζωή.
Μόνο οι αναμνήσεις σε κάνουν να τ'αγαπάς, ακόμα και αν είναι ένας κάμπος, μια εκκλησία, ένα πάρκο, ένας δρόμος.

Τρέλες, στιγμές απλές από παιχνίδια, ένας μισάωρος καφές, μια βόλτα με τον σκύλο σου, ξύλο, ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένας τσακωμός, κλάμματα.

Να έχεις συντροφιά την θάλασσα και να γαληνεύει η ψυχή σου.
Τι πιο ωραίο; Στιγμές, όμορφες στιγμές. Είτε με παρέα, είτε μόνος, είτε με τον έρωτα της ζωής σου.
Μέσω ενός τόπου, σίγουρα θα τους θυμάσαι.

Κι όμως, μεγαλώνουμε. Και τα χρώματα χάνονται. Γιατί τα παιδιά βρίσκουν καινούριους τόπους να παίξουν, να τρέξουν, να ερωτευτούν. Και ο τόπος χάνει την ζωντάνια του.. Μα έλα που από την ψυχή σου δεν σβήνεται.
Κάθε φορά που θα περνάς από 'κει, θα 'χεις και κάτι να θυμάσαι. κάτι, μικρό, μεγάλο.

Γεύσεις, αρώματα, συναισθήματα. Πως να μην αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες;
Είτε είναι άθλιος, είτε πανέμορφος.
Γιατί εκεί έμαθες να ζεις, στους δρόμους. 

Ο δρόμος. 
Μια πορεία με άγνωστο προορισμό.
Και τι πειράζει;
Είναι όμορφο να περπατάς ανέμελα. 
Χωρίς να έχεις που να πας.
Απλώς να περπατάς και να θυμάσαι. 
Να θυμάσαι τι σε δένει με τους δρόμους. 
Την διαδρομή, τις φωνές, τα ρεζιλίκια.
Την βροχή να σε λούζει, και να τρέχεις σπίτι στις πετσέτες
και στην αγκαλιά του αγαπημένου σου.
Το κρύο που έφαγες στην μάπα, για κάποιες εξηγήσεις,
μόνο και μόνο να σιγουρευτείς αν είχες δίκιο ή άδικο,
ή να δεις αν αξίζει ν'αγαπάς.
Τα χαμόγελα, ή τις γκριμάτσες των περαστικών.
Και εσύ..

Εσύ να χάνεσαι μέσα στο πλήθος. 
Να νιώθεις μόνος, ανάμεσα σε χιλιάδες άτομα,
άτομα που αύριο μπορεί να μην είναι εκεί,
κι όμως να νιώθεις την ανάγκη να χαθείς.
Να νιώθεις τον χρόνο να περνά γύρω σου,
και εσύ να προσπαθείς να γαληνέψεις το είναι σου, το μέσα σου.
Γιατί;
Γιατί μπορεί κάποιος να σε πλήγωσε.
Και η μόνη σου διαφυγή, είναι μια βόλτα στο πλήθος,
στους δρόμους, στον αέρα.
Και γαληνεύεις.
Γιατί οι δρόμοι σε βοηθούν να αποβάλλεις αυτά που σε πληγώνουν.
Και ας μην είσαι ασφαλής εκεί έξω, όσο είσαι μόνος.
Και ξαφνικά, γυρνάς το κεφάλι δεξιά (ή αριστερά, δεν έχει σημασία)
και συναντάς τον άνθρωπο που θες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου
μαζί του.
(Εγώ κοίταξα μπροστά, θυμάμαι..)
Καιρός θα περάσει, μέχρι να ξανά ειδωθείτε.
Αξίζει η αναμονή.
Το ξέρω..
Γιατί άνθρωποι φεύγουν, και άνθρωποι έρχονται.
Και για όλα φταιν' οι δρόμοι..

Τι σημασία έχει το ταξίδι, αν δεν έχεις προορισμό;
Και αν ο προορισμός είναι ο θάνατος, (θα πεις) δεν έχει σημασία το ταξίδι;
Φυσικά.
Είναι οι αναμνήσεις που αποκτάς, τα άτομα που γνωρίζεις.
Είτε σου φέρουν χαρές στην ζωή, είτε δυστυχίες.
Ε και;
Κράτα τους όλους αν μπορείς.
Έτσι δεν θα ξεμείνεις ποτέ από αναμνήσεις.
Πάντα θα 'χεις κάτι να θυμάσαι.
Πάντα κάποιος θα ΄ναι εκεί, να σε πειράζει,
και να αποκτά φωνή και χρώμα ο δρόμος, ο γκρίζος αυτός δρόμος.

Μείνε λίγο ακόμα.. (θα πεις.)
Μείνε, γιατί ο δρόμος έχει συνέπεια τις αποστάσεις.
Και δεν θα μπορώ να σ'έχω αγκαλιά όταν το χρειάζομαι.
Και θα μείνω.
Γιατί αξίζει να νιώσω το κρύο μέχρι και στο τελευταίο κόκκαλο του σώματός μου,
να παγώσουν τα σωθικά μου, και να τρέμω, (και ας μην με πάρεις αγκαλιά)
γι 'αυτά τα όμορφα μάτια.
Θα μείνω.

Να προσέχεις εκεί έξω.