Και προσπαθείς, προσπαθείς, προσπαθείς, κι όλο λες να φύγεις, και πάντα μένεις εκεί..
Προσπαθείς ν'αντέξεις, προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου κάθε φορά, παλεύεις..
Παλεύεις για κάτι που στην ουσία είναι ανούσιο, κι όμως, της στιγμής πολύ σημαντικό..
Δίνεις την μάχη με τον δαίμονά σου.
Ποιος λες να νικήσει στην τελική;
Κι όλο σκέφτεσαι τα βράδια, κι όλο φοβάσαι να κοιμηθείς,
κι όλο βασανίζεσαι με πράγματα ανύπαρκτα,
κι όμως αυτά παραμένουν εκεί..
Παραμονεύουν τον ύπνο σου, τα όνειρά σου,
θέλοντας να χτυπήσουν ακριβώς εκεί!
Κι εσύ τα αφήνεις.
Γιατί έτσι γεννήθηκες εσύ.
Αδύναμος, και χωρίς λογική.
Χωρίς την κοινή λογική.
Κι έπειτα από πολλά ξενύχτια,
πολλά βράδια που δεν ξημέρωσαν ποτέ,
και πολλές ώρες αφιερωμένες στους δαίμονές σου,
παίρνεις την απόφαση να κοιμηθείς, να γαληνέψεις..
Ποιός όμως είναι εκεί;
Κανείς..
Είναι ειρωνεία ξέρεις, να παλεύεις μόνος.
Να προσπαθείς για κάτι που το θες πολύ, μόνος.
Χωρίς βοήθεια.
Και είναι ειρωνεία, γιατί γεννηθήκαμε για να παλεύουμε δυο-δυο σε κάθε περίσταση.
Και ξέρεις τι άλλο είναι ειρωνεία;
...
Να έχεις φύγει μακριά για να καταλάβεις επιτέλους ποιος πραγματικά είσαι.
Να έχεις αφήσει τα πάντα στη ζωή σου στάσιμα, κι αυτά να μεταβάλονται χωρίς εσένα.
Κι εκεί μακριά που είσαι, να μην έχεις πολλούς λόγους να παλέψεις..
Κι όμως, να συνεχίζεις, και να φθείρεις την ψυχή σου,
και να αντιμετωπίζεις κάθε εμπόδιο, κάθε δαίμονα, και κάθε κακή σκέψη..
Ακόμα και μόνος.
Γιατί πιστεύεις πως αξίζει.
Και πείθεις τον εαυτό σου πως αξίζει.
Γιατί αλλιώς, δεν θα γυρνούσες πίσω, ούτε θα πάλευες με τόσα κύμματα.
Μέχρι και το πιο μικρό και αθώο "σ'αγαπώ" από ένα φίλο,
σου δίνει λόγο να παλεύεις.
Ένα "σε περιμένω","γύρνα πίσω","σ'έχω ανάγκη".
Ένα μονάχα! Ένα..
Μέχρι κι αυτά αρκούν για να παλέψεις.
Τους δικούς σου δαίμονες, αλλά και των άλλων.
Έχεις αυτόν τον κάποιο να στα πει;..
Κι όμως, τρελαίνεσαι κάθε βράδυ,
τρελαίνεσαι, και χάνεις και την λίγη λογική που σου 'χει απομείνει,
και τα χάνεις, χάνεις τον κόσμο γύρω σου!
Χάνεις τα πάντα, και συνεχίζεις να τρελαίνεσαι..
Και παλεύεις πάλι, παλέυεις, παλεύεις, παλεύεις,
πάλι με δαίμονες, και δράκους, και κύμματα, και σκοτεινούς ιππότες..
Χάνεις τον κόσμο, γιατί δεν τον βλέπεις..
Γιατί δεν θες να δεις άλλη πλευρά εκτός από την δική σου.
Κι αυτό σε κάνει να βασανίζεσαι ακόμα περισσότερο.
Που οι άλλοι δεν βλέπουν τα πράγματα όπως εσύ.
Και παλεύεις και μ'αυτούς..
Και μετά ξυπνάς..
Και φοβάσαι..
Και ξεσπάς..
Προσπαθείς ν'αντέξεις, προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου κάθε φορά, παλεύεις..
Παλεύεις για κάτι που στην ουσία είναι ανούσιο, κι όμως, της στιγμής πολύ σημαντικό..
Δίνεις την μάχη με τον δαίμονά σου.
Ποιος λες να νικήσει στην τελική;
Κι όλο σκέφτεσαι τα βράδια, κι όλο φοβάσαι να κοιμηθείς,
κι όλο βασανίζεσαι με πράγματα ανύπαρκτα,
κι όμως αυτά παραμένουν εκεί..
Παραμονεύουν τον ύπνο σου, τα όνειρά σου,
θέλοντας να χτυπήσουν ακριβώς εκεί!
Κι εσύ τα αφήνεις.
Γιατί έτσι γεννήθηκες εσύ.
Αδύναμος, και χωρίς λογική.
Χωρίς την κοινή λογική.
Κι έπειτα από πολλά ξενύχτια,
πολλά βράδια που δεν ξημέρωσαν ποτέ,
και πολλές ώρες αφιερωμένες στους δαίμονές σου,
παίρνεις την απόφαση να κοιμηθείς, να γαληνέψεις..
Ποιός όμως είναι εκεί;
Κανείς..
Είναι ειρωνεία ξέρεις, να παλεύεις μόνος.
Να προσπαθείς για κάτι που το θες πολύ, μόνος.
Χωρίς βοήθεια.
Και είναι ειρωνεία, γιατί γεννηθήκαμε για να παλεύουμε δυο-δυο σε κάθε περίσταση.
Και ξέρεις τι άλλο είναι ειρωνεία;
...
Να έχεις φύγει μακριά για να καταλάβεις επιτέλους ποιος πραγματικά είσαι.
Να έχεις αφήσει τα πάντα στη ζωή σου στάσιμα, κι αυτά να μεταβάλονται χωρίς εσένα.
Κι εκεί μακριά που είσαι, να μην έχεις πολλούς λόγους να παλέψεις..
Κι όμως, να συνεχίζεις, και να φθείρεις την ψυχή σου,
και να αντιμετωπίζεις κάθε εμπόδιο, κάθε δαίμονα, και κάθε κακή σκέψη..
Ακόμα και μόνος.
Γιατί πιστεύεις πως αξίζει.
Και πείθεις τον εαυτό σου πως αξίζει.
Γιατί αλλιώς, δεν θα γυρνούσες πίσω, ούτε θα πάλευες με τόσα κύμματα.
Μέχρι και το πιο μικρό και αθώο "σ'αγαπώ" από ένα φίλο,
σου δίνει λόγο να παλεύεις.
Ένα "σε περιμένω","γύρνα πίσω","σ'έχω ανάγκη".
Ένα μονάχα! Ένα..
Μέχρι κι αυτά αρκούν για να παλέψεις.
Τους δικούς σου δαίμονες, αλλά και των άλλων.
Έχεις αυτόν τον κάποιο να στα πει;..
Κι όμως, τρελαίνεσαι κάθε βράδυ,
τρελαίνεσαι, και χάνεις και την λίγη λογική που σου 'χει απομείνει,
και τα χάνεις, χάνεις τον κόσμο γύρω σου!
Χάνεις τα πάντα, και συνεχίζεις να τρελαίνεσαι..
Και παλεύεις πάλι, παλέυεις, παλεύεις, παλεύεις,
πάλι με δαίμονες, και δράκους, και κύμματα, και σκοτεινούς ιππότες..
Χάνεις τον κόσμο, γιατί δεν τον βλέπεις..
Γιατί δεν θες να δεις άλλη πλευρά εκτός από την δική σου.
Κι αυτό σε κάνει να βασανίζεσαι ακόμα περισσότερο.
Που οι άλλοι δεν βλέπουν τα πράγματα όπως εσύ.
Και παλεύεις και μ'αυτούς..
Και μετά ξυπνάς..
Και φοβάσαι..
Και ξεσπάς..
0 σχόλια:
Post a Comment