''Όλοι για μια αγάπη παλεύουμε..''

Το ξέρω πως ο κόσμος έχει σημαντικότερα θέματα να ασχοληθεί.
Όπως η πείνα, η φτώχεια, η οικονομική κρίση, το μέλλον..
Εγώ πάντως θα μιλήσω για την αγάπη.
Ενα ζήτημα διαχρονικό, το οποίο φαίνεται να χάνει την αξία του σιγά σιγά..

Η αγάπη φίλε μου. 
Τι σημαίνει στ'αλήθεια το να αγαπάς;
Τό'χεις σκεφτεί ποτέ;
Το να αγαπάς, σημαίνει να νοιάζεσαι. 
Να εκτιμάς αυτά που παίρνεις και να ανταποδίδεις.
Να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.
Να κάνεις τον άλλο ευτυχισμένο, και ο άλλος με την σειρά του να κάνει το ίδιο.
Αυτό πάει να πει αγάπη.
Είναι η πιο απλή έννοια της.
Το να αγαπάς σημαίνει να δίνεις τα πάντα και οι μην περιμένεις αντάλλαγμα.
Κι όμως να το παίρνεις. 
Να έρχεται από μόνο του.

Το να αγαπάς σημαίνει να ζεις στον δικό σου κόσμο με το άτομο που θες. 
Να χάνεσαι μέσα στα πλήθη κρατώντας το χέρι του/της, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα.
Τι θα πούνε, ποιος θα σας δει, γιατί.
Αγάπη είναι απλά πράγματα.
Απλά πράγματα, τα οποία μοιάζουν εύκολα, αλλά είναι τα πιο δύσκολα.
Πολλές φορές μας ξεπερνάνε..

''Και γιατί χάνει την αξία της;'' θα ρωτήσεις.
Γιατί η αγάπη φίλε μου είναι αθώα. Είναι αγαθή.
Δεν είναι μίζερη, ούτε κακιά, ούτε εχθρός.
Δεν είναι μοναξιά. 
Είναι σκοπός ζωής. 
Είναι δρόμος, με πολλές, παρά πολλές στροφές.
Γι'αυτό να σαι προσεκτικός.
Να φυλάς τον άνθρωπο σου από τα απρόβλεπτα.
Να είσαι έτοιμος για κάθε συνέπεια. Για κάθε στροφή..
Στην ομίχλη να της κρατάς το χέρι.
Όταν φοβάται, πάρτην αγκαλιά.
Όταν κλαίει, σκούπιζε τα δάκρυα της με τη χείλη σου.
Όταν γελάει, γέλα της και εσύ.
Όταν χορεύει, χόρεψε μαζί της.
Όταν τραγουδάει, άκου την.
Όταν πονάει, μείνε δίπλα της.
Έτσι θα γίνεις το ένα της.
Το μισό που της λείπει.
Αυτό που αναζητά..

Η αγάπη χάνει την αξία της.
Γιατί η αγάπη είναι αγαθή.
Δεν έχει συμφέρον, δεν είναι άπληστη.
Παλιά, σ'άλλες εποχές,
Η αγάπη ήταν το παν. 
Όλοι σ'αυτήν στόχευαν.
Γιατί μέσα της, έβρισκαν έναν καινούριο κόσμο.
Έναν κόσμο που μόνο η ψυχή τους τον ήξερε.
Έναν κόσμο που μόνο στα όνειρα τους βλέπανε.
Γι'αυτό όταν την έβρισκαν, ήξεραν ότι είναι κομμάτι τους.
Αγάπη δεν είναι ούτε αξία, ούτε ιδανικό.
Αγάπη είναι ένα πρόσωπο. 
Το πρόσωπο που μέσα του βρίσκεις αυτόν τον κόσμο.
Τον αγαθό, τον αγνό..

Η αγάπη εκφράζεται μέσα από ένα λουλούδι.
Από την μουσική.
Από μια λέξη, ένα βλέμμα..
Μια αγκαλιά, ένα φιλί..
Ένα χάδι.

Αυτά δεν μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να δούμε.
Την απλότητα της αγάπης.
Γι'αυτό δεν αρκούμαστε ποτέ όταν την βρίσκουμε.
Από την φύση μας δεν φτιαχτήκαμε να βρούμε την αγάπη.
Γιατί δεν είμαστε άξιοι να την κρατήσουμε.
Γι'αυτό νιώθουμε την ανάγκη να πολεμήσουμε γι'αυτή.
Και όταν την κατακτήσουμε,
Την πασάρουμε στους δίπλα.
Έτσι είμαστε πλέον. 
Δεν εκτιμάμε. Γι'αυτό η αγάπη εξαφανίζεται..
Συνέχεια κόντρες και υπερβολές και ζήλιες..
Η αγάπη κουράζεται. Και φαίνεται στο πρόσωπο της.

Αξίζει να παλέψεις γι'αυτήν, το θέμα είναι αν θα την πληγώσεις..

Τα πρέπει, και τα μη.

Βαρέθηκα.
Βαρέθηκα να 'στε όλοι απέναντι μου, και να μου λέτε
τι πρέπει, και τι όχι.
Και ξέρεις κάτι;
Βαρέθηκα να σας ακούω. 
Ποιοι είστε εσείς να μου λέτε για το καλό μου;
Εσείς που με τα χρήματα το παίζεται μεγάλοι και τρανοί,
που κανένα επίτευγμα δεν είχατε ως άτομα,
που κάθεστε και κλαίγεστε ότι είστε μέχρι το λαιμό
χωμένοι στα σκατά και στα χρέη;
Εσείς που τα ακολουθήσατε τα πρέπει στην ζωή σας,
είδα που σας έβγαλε.

Ένας γαμημένος χρόνος είναι ακόμα.
Ένας χρόνος, και τα πρέπει θα γίνουν παρελθόν.
Θα φανεί ποιος από τους δυό μας θα πετύχει στην ζωή του
και με ποιόν τρόπο.
Θα φανεί, γιατί θα με παρακολουθείτε, και θα με κρίνετε για τις πράξεις μου,
όπως και τώρα.
Μόνο που τότε, δεν θα σας πέφτει λόγος, και δεν θα μιλάτε.
Θα το βουλώνετε.
Γιατί θα βλέπετε χαμόγελα στο προσωπό μου, και θα ζηλεύετε.
Και θα ντραπείτε να μιλήσετε, γιατί θα ξέρετε ότι έχω δίκιο.
Ένας γαμημένος χρόνος.

Χτες μου είπαν να σας γράψω. 
Να ξεχάσω ότι υπάρχετε, να μην με νοιάζει.
Και κέρδισα 1μιση ώρα αληθινού χαμόγελου.
Επειδή απλώς δεν υπήρχατε.
Αυτό θέλετε; Να σας μισήσω;
Αυτό θα γίνει. Θα πάρω μαζί μου όσους
μισούν τα πρέπει, και θα φύγουμε μακρυά.
Γιατί το θέλουμε. Και επειδή το θέλουμε,
θα το καταφέρουμε. Για μια φορά θα ακολουθήσουμε την καρδιά μας.

Είμαστε η γενιά της επανάστασης.
Αντιστεκόμαστε στα πρέπει, επειδή τα βαρεθήκαμε.
Βαρεθήκαμε τα κατεστημένα σας.
Θέλουμε λόγο να ξεφύγουμε από την γκρίζα πραγματικότητά σας,
και βρίσκουμε αφορμή τα θέλω μας.
Εκεί καταλήξαμε.
Να περιμένουμε να δουμε χρώμα από τα θέλω μας.
Χρώματα, τα οποία σε ταξιδεύουν,
τα οποία σε κάνουν να ξεχνιέσαι.
Χρώματα, τα οποία δεν υπάρχουν στην παλέτα ενός ζωγράφου,
αλλά στην ψυχή μας.
Φωνές, κραυγές θυμού.
Ήχους που δεν έχεις ξανακούσει.
Και όλα αυτά, σε απόσταση 2 εκατοστών,
πλήρη ησυχία, και το απόλυτο σκοτάδι.
Με χιλιάδες κόσμο να παρακολουθεί.
Και εμείς.. Ακίνητοι.
Στο δικό μας σενάριο. Αυτό που θέλουμε.
Ξέρουμε πως αυτό θα τελειώσει.
Ξέρουμε πως έχουμε την δυνατότητα να το ξαναφτιάξουμε
απ'την αρχή, και πάλι απ΄την αρχή,
όταν υπάρχει ανάγκη.
Όταν τα θέλω παλεύουν να βγουν από τα δεσμά
που έχεις βάλει εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν το βλέμμα σου μου μαρτυρά πως θα εκραγείς..



Ναι. Εκεί φτάσαμε.
Να κυνηγάμε τα θέλω μας, και να τα χώνουμε σ'ένα κλουβί.
Να τα φυλακίζουμε. 
Και στην θέση τους, να υπάρχουν τα πρέπει.
Γιατί έτσι μας έμαθαν οι μεγάλοι.
Να χάνουμε μέρες προσυλωμένοι στα πρέπει.
Χωρίς να ακούμε τις κραυγές,
που μόνο όταν κλαίμε τις ακούμε.
Χωρίς να δίνουμε βάση σε στιγμές που μπορούν
από το πουθενά να προκαλέσουν ρίγος,
χαρά.
Έτσι περνάμε την παιδική ζωή μας.
Και όταν μεγαλώνουμε, οι περισσότεροι
έχουν συνηθίσει στα πρέπει τους.
Λίγοι είναι αυτοί που ακολουθούν την καρδιά τους.
Και αυτοί έχουν αλήτικη καρδιά.
Μια καρδιά που δραπετεύει απ΄τα δεσμά
και βρίσκει τον προορισμό της.

• αναμνήσεις
• στιγμές
• λόγια
• υποσχέσεις
• συναισθήματα
• δικαιολογίες
• αγαπημένα πρόσωπα
• φιλίες

Μερικά από τα ιδανικά και τις αξίες που ανήκουν στο παρελθόν, επηρεάζουν το παρόν και καθορίζουν το μέλλον. Ουσιαστικά, από αυτές τις αξίες, συνεπάγονται οι αποφάσεις μας, οι επιλογές μας, από τα οποία καθορίζεται το μέλλον μας. Όμως αυτές τις αξίες δεν τις εκτιμάμε όταν τις έχουμε, και όταν τις χάνουμε, μιζεριάζουμε. Τι γίνεται όμως στην περίπρωση που δεν αρκούμαστε σε όλα αυτά; Συνήθως προτιμάμε να τα χάσουμε και να ζήσουμε στην μιζέρια μας, επειδή δεν είμασταν ευτυχισμένοι με αυτά. Αξίζουμε όμως κάτι καλύτερο απ'αυτά, και αν ναι, γιατί να μην τα ψάξουμε, να τα βρούμε, να τα διεκδικήσουμε, να τα κάνουμε κτήμα μας, και πρέπει απλώς να αρκούμαστε σ'αυτά που "είχαμε";
Δεν το κάνουμε από υπερηφάνια. Δεν διώχνουμε μακριά όσα έχουμε επειδή είμαστε άπληστοι, ή επειδή δεν μας αρέσουν αρχικά, ή επειδή πιστεύουμε πως δεν μας αξίζουν. Αντιθέτως, ως ανώτερα έλλογα όντα, αξίζουμε πολύ περισσότερα. Αξίζουμε σεβασμό και εκτίμηση μαζί με όλες τις παραπάνω αξίες. Αξίζουμε αυτό που θα μας δώσει έναν λόγο ύπαρξης και αυτοσεβασμού για τον ίδιο μας τον εαυτό αρχικά, και μετά για όλους τους υπόλοιπους. Αξίζουμε μια αγάπη τουλάχιστον, αληθινή, άξια να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ανθρώπων (ψυχικές κυρίως, αλλά και σωματικές). Αξίζουμε ιδανικά και συνήθειες, και αξίες, και δικαιώματα, και πράγματα που δεν μας πριορίζουν στην καθημερινή μας ρουτίνα, το "προγραμματισμένο", αλλά αξίες που μας κάνουν ώρες ώρες να ξεφεύγουμε και μας δίνουν την δυνατότητα να ονειρευόμαστε το "απόλυτο". Μας αξίζει ο παράδεισος, μόνο αν οι επιλογές μας πληγώνουν τον ίδιο τον εαυτό μας.

Λυπάμαι. Δεν μπορώ να αρκεστώ σε αυτά που μου δίνεις. Θέλω παραπάνω, και το ξέρεις. Αξίζω παραπάνω, όπως κι εσύ. Και αυτό το ξέρεις. Απλώς επιλέγεις να μην το καταλάβεις, να μην το κάνεις κτήμα σου. Και αυτό δεν μπορώ να το επιτρέψω. Ούτε για σένα, ούτε όμως και για 'μένα. Γιατί έτσι μεγάλωσα, κι ας άργησα να καταλάβω τι αξίζω. Αυτά που αξίζεις, μπορούσα να στα δώσω, δεν τα αποδέχτηκες όμως, και δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό. Ούτε να σε πείσω να τα δεχτείς, ούτε να τα δεις με το ζόρι, αφού δεν θες. Αξίζω περισσότερα. Και κάποια στιγμή πρέπει να το καταλάβεις κι εσύ αυτό. Μέχρι τότε, μπορεί να είμαι ακόμα εδώ για 'σένα, μπορεί και όχι. Δεν μπορώ να μένω στάσιμη όμως, σε καταστάσεις που δεν με καλύπτουν πια. Δεν το αντέχω, δεν το σηκώνει το μέσα μου, δεν αρκούμαι πλέον. Θέλω περισσότερα, γιατί ξέρω πως τ'αξίζω. Όπως τ'αξίζει ο καθένας μας, άλλωστε.

Απλώς ήρθε η ώρα και για 'μένα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Για να δω τι μπορώ να ζήσω, να ανακαλύψω, τι αντέχω, τι αξίζω, που αρκούμαι, ποια είναι τα όριά μου, ποια τα ιδανικά μου.. Δεν μπορώ να ζω με μαθηματικά και προγραμματισμούς. Θέλω να ζω με όνειρα, με θεωρείες, και όχι με περιορισμούς..

το ποτέ μου.

Είναι οι μέρες χαράς που σε θυμίζουν. 
Είναι οι στιγμές εκείνες που ήσουν δίπλα μου στα δύσκολα, στα εύκολα, στα άσχημα.
Ξέρω πια. Οι άνθρωποι δεν είναι δεδομένοι.
Δεν μπορώ να σου ζητήσω να μείνεις για πάντα εδώ. 
Θα δώσεις μια υπόσχεση, που μετά από χρόνια θα ξεχάσεις.
Και θα φύγεις.
Μια υπόσχεση που για 'μένα θα σημαίνει πολλά, για 'σένα θα είναι κάτι συνηθισμένο..

Ξέρω πως δεν θά'σαι πάντα εδώ.
Πως κάποια στιγμή θα φύγεις. 
Ώρες ώρες, όταν είσαι μακρυά μου, σκέφτομαι πως κάποια στιγμή δεν θα θες να γυρίσεις..
Και αυτή η στιγμή δεν θα αργήσει, θα το δεις.
Όταν θελήσεις να φύγεις, φύγε. 
Μην πεις κουβέντα. Λέξη.. 
Απλώς απομακρυνσου. 
Θα με πονέσει. Ε και;
Έχω συνηθίσει να μένω μόνη..

Μια χάρη μονάχα..
Μην μου πεις ποτέ αντίο.
Είτε φύγεις αύριο, είτε όταν κάνεις παιδιά, είτε όταν γεράσεις. 
Δεν μ'αρέσουν οι αποχαιρετισμοί.. 
Με τρομάζουν. Είναι σαν να μου λες κοιτώντας με κατάματα πως το αύριο δεν θα υπάρχει πια. 

Όσο μεγαλώνω οριμαζω. Η καρδιά μου όμως παραμένει σαν μικρού παιδιού..
Οπότε μην με φοβίζεις με θεωρίες και υποθέσεις. Ούτε με αντίο..

Είναι σκληρός ο κόσμος.. Κι όμως, βλέπω μια χαραμάδα φως..
Μα πως;.. Η σιωπή παίζει τα δικά της παιχνίδια.
Μερικές φορές, είναι ελπίδα, ζεστασιά, γαλήνη..
Άλλες φορές, σε τρελαίνει, σε φοβίζει..

Δεν ξέρω αν είναι μοναξιά αυτό που νιώθω.
Δεν ξέρω, αν αυτό που προβάλεις είναι καλό ή κακό..
Με φοβίζει. Όπως φοβάσαι και εσύ.
Όπως φοβάσαι ν'αγαπήσεις, να δεθείς, ν'αφεθείς..
Κατανοώ. Επειδή ξέρω πως φαντάζει αυτός ο φόβος.
Εκμεταλλεύσου. Ευκαιρίες, τυχαίες συναντήσεις.
Όλες εκμεταλλεύσου τες.. Γιατί μια φορά θα τις έχεις. 
Μπορεί οι ευκαιρίες να επαναλαμβάνονται,
ποτέ όμως δεν θα 'ναι οι ίδιες.
Σκέψου.. Σκέψου πως, γιατί. Σκέψου το τι θα πει ο εαυτός σου
όταν σε δει να προσπαθείς.. Θα χαρεί.
Εσύ;..

Θα'ρθεις δυο λεπτά; Ίσα ίσα να σε δω.
Μετά μπορείς να φύγεις. Δεν με νοιάζει..
Με νοιάζει όταν θα 'σαι δίπλα μου να 'σαι δυνατός.
Να μην σκέφτεσαι το μετά, αλλά το τώρα.
Και έτσι τα λεπτά θα γίνουν ώρες, οι ώρες μέρες, οι μέρες μήνες..
Απλώς έλα. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία.
Σ'αυτήν την πορεία, όπου πάμε μαζί..
Το ξέρω, δεν θα'μαι μόνη. 
Όσο εγωιστής και ξεροκέφαλος και να'σαι. Το ξέρω, με νοιάζεσαι..

Άσε τον κόσμο. Ο κόσμος καλά είναι και χωρίς εσένα..
Άλλοι σε χρειάζονται. 
Έλα να φύγουμε μακριά, μην φοβάσαι..
Κανείς δεν θα σε πειράξει. Μην τους το επιτρέπεις.
Γιατί ο κόσμος μάτια μου είναι κακός, σκληρός,
και 'συ όσο συνεχίζεις να παίζεις ύπουλα,
γίνεσαι ένα μ'αυτούς..
Δεν σου τεριάζει αυτός ο ρόλος. Είσαι κάτι καλύτερο. 
Φαντάζεις κάτι γλυκό στα όνειρά μου, 
τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είσαι παραπάνω στον έξω κόσμο;
Γιατί φοβάσαι τόσο; Γιατί..

Και κάπου θα με ρωτήσεις τι θέλω, έτσι;
Ώρα μου και εμένα..
Θέλω να'σαι δυνατός. Να μην φοβάσαι.
Ακόμα και αν δεν είμαι ο πρώτος στόχος σου.
Μα τι λέω.. Ασυνάρτητες κουβέντες.
Όχι πως έχουν κάποια αξία για ΄σενα. 
Εσύ τα ξέρεις αυτά.. εσύ ξέρεις πως φαντάζει ο πόνος της άρνησης.
Η έλλειψη της ελπίδας.. Μα τι λέω πάλι.
Είμαι ευάλωτη. Νομίζω φαίνεται.. 
Στα θέλω μου. Θέλω να'σαι δυνατός, εαυτέ μου.
Ό,τι κι αν συμβεί. Θέλω να μην φοβάσαι να εκφραστείς.
Ο κόσμος δεν εκτιμά πια, αλλά μην σε τρομάζει αυτό.
Να θυμάσαι που και που την αγάπη..

Εμπιστοσύνη; Τι είναι αυτό;

Πάρτε το χαμπάρι πια. Ζούμε σε μια γαμημένη κοινωνία,

που όλοι κοιτάνε το συμφέρον τους, το χρήμα, και 

την πλάκα τους.

Ο κόσμος δεν έχει πια με τι να ασχοληθεί,

και χώνει την μύτη του εκεί που δεν τον παίρνει.

Γιατί;

ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ.

Και σιγά μην κάτσει να σε ρωτήσει κιόλας.

Κάτσε ρε φίλε. Το δικαίωμα, ποιος πούστης στο 'δωσε;

Άλλα θα μου πεις, τι με νοιάζει κιόλας, ε;

Χμμ, ναι.. τώρα κατάλαβα.

Άλλος ένας μαλάκας είσαι και εσύ και η ράτσα σου.

Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς, από κάποιον δικό σου

ψάχνεις, ψάχνεις

κανέις, πουθενά. Όλοι έχουν φύγει, όλοι ψάχνουν

αυτό που δεν μπορείς εσύ να τους δώσεις. Ε και;

Θα σου 'λεγα να κάνεις και εσύ το ίδιο, αλλά βλέπεις, μετά γίνεσαι 

ένα μ'αυτούς. 

Και δεν το θέλω. Όχι επειδή θέλω να σε προστατέψω,

ή επειδή με νοιάζει.

Για 'σένα το κάνω. Για να ξυπνήσεις.

Να δεις πως ο κόσμος είναι ηλίθιος.

Θα ασχοληθεί με αυτό που θα σε κάψει. Γιατί; Γιατί έχει συμφέρον.

Εσένα Σ'ΕΧΕΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ.

Παίρνουν δικαιώματα μόνοι τους πλέον,

δικαιώματα που κάποτε παλεύαμε γι'αυτά.

Ναι ναι, αυτό που ακούς.

Όλοι τάχα δήθεν ενδιαφέρονται,

και μετά; ...

... Μετά, σιωπή ..

Μετά, ή έρχεται ο ρόλος του μαλάκα,

ή αυτουνού που υπερασπίζεται τον εαυτό του.

Εσύ, τι είσαι;..

Εμπιστοσύνη;

Ποια εμπιστοσύνη;

Αυτή η όμορφη, που την αποκτάς δύσκολα;

Που την ψάχνεις, αλλά

από τον φόβο της, κρύφτηκε;

Ναι ναι, αυτή.

Αυτή πάει, χάθηκε.

Δεν υπάρχει πιά.

Σε φοβάται.

Μας φοβάται..

Δεν υπάρχει πια, έφυγε.

Και έρχεται και εμένα η σειρά μου.

Μπράβο κόσμε, άλλη μια φορά, 

τα κατάφερες. 

Τόσο εύκολα, τόσο απλά, τόσα πολλά..

Θυμώνω ξέρεις. Και μαζί μου, και μαζί σου. Μαζί μου γιατί το μυαλό σε συνεργασία με την καρδιά δεν ακούνε στα πρέπει μου άλλα στα θέλω μου, τα οποία θέλω μου δεν είναι ίδια με τα δικά σου, και μαζί σου, γιατί μ'αφήνεις ν'ακούσω στα θέλω μου και όχι στα πρέπει μου.

Θυμώνω που δεν μπορώ να συγκρατίσω το μυαλό μου από το να σε σκέφτεταθ, που σε θέλω κάθε μέρα όλο και περισσότερο, και κυρίως σε θέλω με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που με θες εσύ. Σε θέλω με την έννοια του "χρειάζομαι".

Θυμώνω που δεν έχω πολλές ευκαιρίες να σε βλέπω, θυμώνω που δεν μ'ακούς όταν σου μιλάω σοβαρά, θυμώνω που δεν καταλαβαίνεις πλήρως τα θέλω μου. Σε χρειάζομαι για να καλύψω ανάγκες (και σωματικές και συναισθηματικές) και νιώθω πως πολλές φορές λείπεις..

Είχα πει πως δεν  θα ανοιχτώ. Είχα πει πως θα τα πνίξω όλα μέρα μου, για αρχή, μέχρι ν'αρχίσεις να νιώθεις και εσύ τα ίδια. Δεν μου αρκεί που δεν θες να με χάσεις. Θέλω περισσότερα. Θέλω να είσαι όπως είσαι όταν είμαστε μαζί. Όταν σε βλέπω, που μπορεί να σκέφτεσαι συγκεκριμένα πράγματα, αλλά ξέρω πως νιώθεις άλλα όταν με κρατάς. Το βλέπω..

Νομίζω αρχίζω και κολλάω μαζί σου. Νομίζω αρχίζω και ζηλεύω και σε ερωτεύομαι. Αυτή η μυρωδιά σου..

Τι είμαστε εμείς;

Με φοβήζει, ξέρεις. Ο κόσμος, το σύμπαν.
Είναι όλα τόσο πελώρια, μα τόσο μικρά στην ουσία..
Δεν είμαστε ούτε μια τελεία. Και όμως καταφέρνουμε και γινόμαστε τόσα μα τόσα πολλά..
Πως όμως; Πως; 
Από που αντλούμε την δύναμή μας, ως λογικές οντότητες;
Από ένα βλέμμα; Ένα δάκρυ; Μια χαρά; Μια ανάμνηση;
Πες μου..
Θα είναι το μικρό μας μυστικό.
Έχει μετρήσει ποτέ κανείς τ'αστέρια;
Έχει κάτσει να τ'ακούσει;
Το'χεις αναρωτηθεί ποτέ;
Ποιος καθορίζει την ρουτίνα; Τα ιδανικά;
Ποιος φταίει που τα όνειρά μας είναι είτε καλά, είτε άσχημα;
Γιατί;
Τι είναι η αγάπη; Η φιλία;
Ποιος πίστεψε σ'αυτά, ποιος μας τα 'μαθε;
Γιατί;.. 

Τόσα θέματα, τόσα προβλήματα, τόσα ιδανικά, τόσα κατεστημμένα..
Τόσα βλέμματα, και τόσες θεωρείες!
Γιατί;
Γιατί από απλό είδος έμβιων οργανισμών γίναμε τόσο περίπλοκοι;
Τι μας έλειπε; Όλα τα είχαμε. 
Και τώρα ψάχνουμε κάτι παραπάνω..
Γιατί ποτέ δεν ευχαριστιόμαστε. Πάντα κάτι θα λείπει..
Γιατί είμαστε άπλιστοι, γιατί τα θέλουμε όλα δικά μας.
Και εσύ; Εσύ τι, γιατί;
Τι κάνεις εσύ σ'αυτόν τον κόσμο που απλώς προσπαθεί να επιβιώσει μέσω της εξέλιξης;
Θέλεις να ζήσεις, μου λες.
Να νιώσεις την χαρά, την λύπη, την φιλία, την αγάπη.
Υπάρχουν αυτά;
Πες μου..
Αξίζει κανείς να ζει γι'αυτά, ή να ελπίζει για κάτι κάτι ακόμα;
Τι είναι η ελπίδα;..
Είναι αυτό το βλέμμα που τόσο λαχταρώ να δω; Να νιώσω;
Είναι το χάδι σου, που φαντάζει αγγέλου;
Πες μου.. 

Συγνώμη για τις απορίες. Είμαι παιδί ακόμα..
Και τα παιδιά θέλουν να μάθουν, να πράξουν, να πάθουν για να νιώσουν ότι υπάρχουν.
Οπότε πες μου.. αξίζει κανείς να ζει γι'αυτά;
Τι είναι τα ιδανικά; Ποιος τα όρισε;
Εγώ είμαι ιδανικό; Εσύ;
Εμείς; Υπάρχει άραγε το εμείς;..
Εμείς που πάμε; Πότε ξέρουμε πως αγαπάμε;
Τι νιώθουμε άραγε όταν αγαπάμε;
Είναι οι πεταλούδες; Είναι η εσωτερική γαλήνη;
Είναι το "εμείς";..
Δώσε μου λόγους.. Τι είναι οι λόγοι;
Είχα ακούσει έναν μεγάλο να το λέει.
Να του δώσει κάποιος λόγους να αγαπήσει. 
Εσύ θα μου δώσεις λόγους; Θα μ'αγαπήσεις;..

Πολλές ερωτήσεις.. πολλές απορίες, πολλά ιδανικά..
Τι είναι το ιδανικό;..
Είναι το απόλυτο; Ή είναι αυτό που το νιώθεις, αλλά δεν το εκφράζεις;
Τι είναι ιδανικό για 'σενα; Για 'μας; 
Είμαστε εμείς;
Φτάνει η αγάπη για 'μας; 
Χώριες μονάδες είμαστε. Και οι μαθηματικοί, αυτές τις μονάδες τις ενώνουν.
Είτε προσθέτοντας, είτε πολλαπλασιάζοντας.. 
Εμείς; Πως θα γίνουμε ένα εμείς;..
Θα μ'αγαπάς όταν αλλάξουν τα ιδανικά;
Όταν θα πάψουν τα παιδιά να τραγουδούν δυνατά;
Όταν τα αστέρια θα πάρουμε αγκαλιά, θα κουραστείς;
Πες μου..

Μια ευχή μονάχα..

Μέσα στους λίγους σε ξεχώρισα.. Πίστευα ότι διέφερες, ότι ήσουν αλλιώς. Φαινόταν, δεν ήσουν σαν τις άλλες.. 

Περνούσα τόσο καλά μαζί σου. Το μυαλό μου ξεχνιόταν από τις άχαρες και άσχημες σκέψεις, αλλά προτίμησες τους άλλους.. Γιατί χαρά μου; 

Μου λείπεις. Μου λείπουν οι στιγμές μας, οι καφρίλες μας, τα μεθύσια μας. Οι στιγμές σπίτι σου, ο σκύλος σου, η μουσική σου.. Οι ταινίες μαζί, οι αγκαλιές σου, η παρέα μας, οι συζητήσεις στο τηλέφωνο, το τσιχλόδεντρο.. Μου λείπεις.

Ξεχνάς όμως.. Βασικά όχι, δεν ξεχνάς. Απλώς δεν θες να θυμάσαι. Δεν θες να 'σαι εκεί. Αν ήθελες θα ήσουν ακόμα.. Όμως όχι. Υπάρχουν πολύ καλύτερα εκεί έξω για 'σενα. 

Να προσέχεις τον εαυτό σου. Να με θυμάσαι που και που, έστω ότι κάποτε υπήρξα στην ζωή σου, αν όχι αλλιώς.. Ελπίζω όταν με θυμηθείς να μην έχω φύγει τελείως.. Αλλά κάποια μέρα θα φύγω. Δεν αντέχω άλλο..

Μια ευχή μονάχα. Κοίτα να 'σαι ευτυχισμένη.

Μπορεί να μην το διαβάσεις ποτέ σου. Δεν πειράζει. Θα ακουστώ κάποια στιγμή.. Θα μου λείψεις.

Μ.

Για τους ανθρώπους που μυρίζουν όμορφα..

12092013

Σήμερα πέρασα μπορεί και την πιο απίστευτη μέρα που θα μπορούσα. Ούτε γκομενικά, ούτε προβλήματα. Ανέμελα πράγματα, φίλοι, παρέες. Αυτό. Αυτό αρκεί για να ρίξεις δάκρυα χαράς και λύπης μαζί, και να χαμογελάς μέχρι θανάτου. Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα ενδιαφέροντος, ατελείωτες συζητήσεις, μουσική με παρέα, παγωτό, και στιγμές με το τσουβάλι να θυμάσαι.

Δεν πρέπει να περιμένεις την στιγμή που θα σου πει ο άλλος "σε μια βδομάδα φεύγω, πάω εκεί για να κάνω την ζωή μου" για να καταλάβεις ότι κανείς δεν είναι δεδομένος, ότι ο κάθε άνθρωπος θα φύγει κάποια στιγμή, ότι δεν είναι στάσιμος. Γι'αυτό να χαίρεσαι την κάθε στιγμή με αυτά τα άτομα. Για να 'χεις να θυμάσαι, μέχρι να τους ξαναδείς.. Γιατί το γεγονός ότι σε 'καναν να γελάς τόσο καιρό χωρίς αιτία, ναι μεν είναι ανεκτίμητο, αλλά σημαίνει ότι νοιάζονται. Και είναι λίγοι που θα το κάνουν αυτό για 'σένα, φίλε..

Είναι τόσα πολλά συναισθήματα, τόσες λέξεις, τόσες στιγμές.. Που χάνουν την αξία τους αν ειπωθούν με λόγια.. Που ποτέ δεν θα'ναι αρκετές. Γιατί όταν θα ζητάς ένα χαμόγελο, μια καινούρια στιγμή θα σου μείνει ανεξήτιλη.. Αυτές οι στιγμές είναι που κάνουν την ζωή μου αληθινή, όμορφη, άξια να την θυμάμαι. Αυτές τις στιγμές θα συζητάμεμετά από καιρό, όταν θα ξαναβρεθούμε, και θα σπάει σιγά σιγά ο πάγος, και θα νιώθουμε πάλι οικεία μεταξύ μας. Γιατί από την μεγάλη παρέα που είμασταν κάποτε, είμαστε από τους ελάχιστους που κρατάμε ακόμα επαφή, ακόμα και σήμερα! Ντάξει, μπορεί όχι όλοι..αλλά. Είμαστε ακόμα εκεί ο ένας για τον άλλο, πράγμα που σημαίνει ότι όλα όσα ζήσαμε κάποτε, ή μάλλον από τότε στις αρχές, ήταν αληθινό.

Θα μου λείψετε. Περιμένω πως 

και πως καινούριες στιγμές και 

ανεκτίμητα χαμόγελα.

Σας αγαπάω.

Κωνσταντίνα, Κατερίνα, Νίκο, και όλοι όσοι πέρασαν από την ζωή μου και φύγαν μακριά για διάφορους λόγους, και μου πρόσφεραν χαμόγελα στις δύσκολες στιγμές..

εγκαταλείποντας.

Πόσο εύκολο είναι να εγκαταλείπεις ο,τιδήποτε. Και ο λόγος; Βρίσκεις πάντα κάτι καλύτερο από αυτό που έχεις. Το'χεις δεν το'χεις εκτιμήσει. Πάντα κάτι καλύτερο, ή κάτι που πιστεύεις ότι έχει μεγαλύτερη αξία από εσένα, σε κάτι να εγκαταλείπεις τα παλιά.
Ναι, τα παλιά μπορεί να πονάνε, να στεναχωρούν.. αλλά μερικές φορές τα παλιά είναι όλα όσα έχεις. Και πολλές φορές το νοσταλγείς, γιατί δεν το'χεις πια δίπλα σου.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που εγκαταλείπεις κάτι επίτηδες; Επειδή κάποιος άλλος στο ζητάει; Επειδή πρέπει να αποδείξεις κάτι σε κάποιον, ή ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό; Είναι εύκολο να εγκαταλείπεις κάποιον; Κάποιον που κάποτε σε συμπλήρωνε, και τωρά απλώς έγινε περιττός;
Όταν κάποιος σε ξεχνάει, όταν κάποιος σε παραμελεί, και υποτίθεται σ'έχει πάνω από όλα στην ζωή του, εσύ τι κάνεις; Επιμένεις, περιμένεις, ή εγκαταλείπεις και εσύ; Είδες δίλλημα; Γιατί να κάνεις ένα από τα 3, ή ακόμα και τα 3; Γιατί μπλέχτηκες εξαρχής σε αυτήν την κατάσταση; Ή καλύτερα, γιατί άφησες τους άλλους να σε βάλουν σε αυτήν την κατάσταση;
Πως είναι να περιμένεις να κάνεις πραγματικότητα τα όνειρά σου με κάποιον, ο οποίος θεωρείς ότι νοιάζεται, αλλά εν τέλει, δεν δίνει κάν σημασία στην ύπαρξή σου; Αξίζει να περιμένεις; Αξίζει να χαλιέσαι, και να ελπίζεις σε κάτι απίθανο για άλλους; Γιατί για τον καθένα, όλα είναι πιθανά. Απλώς πολλές φορές αυτή η ιδέα δεν συμπίπτει με τις σκέψεις μας..
Αγαπημένη ελπίδα.. Πως νιώθεις που οι άνθρωποι σε εγκαταλείπουν; Πως νιώθεις που χρησιμοποιούν το ποίημα "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία", ενώ στην πραγματικότητα, είσαι το πρώτο πράγμα που πεθαίνει όταν οι σκέψεις δεν χωράνε στο μυαλό πια; Σε πονάει όσο πονάει τους ανθρώπους; Σε πειράζει που στο τέλος μένεις μόνη; Αγαπημένη ελπίδα..
Ο ρόλος σου είναι να κάνεις τους ανθρώπους πιο δυνατούς. Όχι να τους κάνεις να δειλιάζουν και να αποδυναμώνονται.. Ο στόχος σου πάντα ήταν η δύναμη, η πραγματοποίηση των ονείρων των ανθρώπων. Τώρα το αν δεν σε αξιοποιούν σωστά.. Δεν φταίς εσύ, ελπίδα. Εσύ είσαι εκεί για κάποιους, για να σε δουλεύουν, και για λίγους άλλους, για να πιστέψουν σε εσένα.. Όσοι σε εγκαταλείπουν, δεν είδαν αυτό το υπέρλαμπρο φως μέσα σου, το φως της δύναμης, της πίστης.. Γιατί φοβήθηκαν τον χρόνο, την απόσταση, την έλλειψη.
Οι άνθρωποι μένουν μόνοι να κυνηγάν το πεπρομένο τους.. Αυτό που είναι γραφτό. Τίποτα δεν είναι γραφτό. Εμείς γράφουμε. Πρώτα πράττουμε, και μετά γράφεται. Γιατί παντού υπάρχουν επιλογές. Σε ό,τιδήποτε. Στο αν θα κοιμηθείς, στο αν θα λυτρωθείς, στο αν θα φας, αν θα πιείς, αν θα περπατήσεις, αν θα ζήσεις. Και το να εγκαταλείπεις, μια επιλογή είναι, για πολλούς εύκολη..

Η μοναξιά μου.

Ναι, υπάρχει ένα πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που όλοι το έχουν (είτε σε μεγάλο βαθμό, είτε σε μικρό), απλώς φοβούνται να το παραδεχτούν. Προφανώς θέλει κότσια να παραδεχτείς πως η μοναξιά σου κρατάει συντροφιά. Πολλές φορές το ευχόμαστε βέβαια. Έχει και την γλύκα της.. Αλλά η μόνιμη παραμονή της στην ζωή σου, είναι ανυπόφορη.

Η μοναξιά, είναι μια γελοία γκόμενα. Εμφανίζεται σε σένα όποτε την χρειάζεσαι, και σε τραβάει μαζί της. Ο δυσκολότερος αγώνας, είναι όταν την πολεμάς. Δεν αντέχεις μέχρι τέλους. Νιώθεις πως σιγά σιγά τα παρατάς, και πιστεύεις πως είναι καλύτερα να συμβιβαστείς και να συνηθήσεις.. Και καταλήγεις να την αγαπάς. Με τον δικό σου τρόπο.. Η μοναξιά όμως, χρειάζεται παρέα. Γι'αυτό, επιλέγει τα θύματά της. 

Ναι. Μπορεί και να μου αρέσει που είμαι μόνη. Αυτό δεν πάει να πει πως δεν έχω ανάγκες. Θέλω πολλά. Πολλά απλά πράγματα. Όμως να, που τα απλά πράγματα, είναι και τα πιο δύσκολα.. Ναι, θέλω πίσω τους ανθρώπους που είναι μακρυά μου (εγωιστικό, το ξέρω). Θέλω να ελευθερωθώ και να ανοίξω τα φτερά μου.. Μπορεί να μαι προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω την ζωή. Αυτό κανείς δεν θα το μάθει. 

Θέλω να βρω τρόπους να εκφράζομαι. Να βγάζω από μέσα μου όλα όσα με απασχολούν, χωρίς να χρειάζεται να με ακούει κάποιος. Δεν θέλω συμβουλές, ελευθερία θέλω, ανεξαρτησία. Θέλω να βγω έξω με φίλους, θέλω να περνάω καλά. Αλλά θέλω και την μοναξιά μου. Ίσως γιατί μόνο τότε βρίσκω τον εαυτό μου.. Θέλω να προχωρίσω την ζωή μου, αλλά όχι να σπαταλίσω τον χρόνο που μου απομένει από αυτήν. Θέλω να ζήσω πάαρα πολλά, για να χω να λέω ιστορίες στα βαθιά γεράματα (αν τα θυμάμαι έως τότε).. 

Θέλω καινούριες εμπειρίες, θέλω καινούριους φίλους, θέλω καινούρια πράγματα. Θέλω να ακούσει ο κόσμος την φωνή μου, θέλω να νιώσει ρίγος απέναντι στα λόγια μου, θέλω να κατανοήσει τον εσωτερικό μου κόσμο. Θέλω όμως και την μοναξιά μου. Θέλω να ξέρω πως υπάρχεις, πως είσαι ο ένας και μοναδικός. Θέλω να ξέρω αν θα μ'αγαπάς, αν θα με νοιάζεσαι, αν θα με φροντίζεις. Θέλω να με αφήνεις να σου μιλάω, να σε κοιτάω με τις ώρες.. Θέλω όμως και την μοναξιά μου. 

Θέλω να γελάσω, να φωνάξω, να πετάξω, να ουρλιάξω, να χορέψω, να πιω, να ξαπλώσω στην άμμο και να την μετράω. 

Όλα αυτά τα 'θέλω' τα θέλω είτε μαζί σου, είτε με την μοναξιά μου. Από εσένα θα εξαρτηθεί η χροιά και το χρώμα των πραγμάτων..

Κάποτε ήξερα τι ήθελα από την ζωή. Μάλλον, τώρα έμεινα στα πρέπει. Και αυτό που με σκοτώνει, είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος να με κἀνει να θέλω να πετύχω. Η ζωή όμως, δεν είναι στάσιμη. Παίρνει μακρυά αυτά που αγαπάς, με τον κάθε τρόπο. Και εσύ, απλὠς ξυπνάς ένα πρωί, και τίποτα δεν είναι εκεί. Και πρέπει να κάνεις προσπάθειες να ανακτήσεις όλα αυτά που σου έχουν πάρει. Πρέπει να παλέψεις, να είσαι δυνατός.. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί κάθε μέρα που περνάει, να πρέπει να συχαίνεσαι τον εαυτό σου που απλώς δεν έχεις τι να κάνεις, ενώ το μυαλό σου τρέχει τόσο μακρυά, που θες να πετάξεις μαζί του, και σε εμποδίζει η βαρύτητα. Εεει, μαλάκα, ξύπνα, είναι ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!
Ναι, μπορεί το όλο concept της ζωής να είναι γραφικό, να καταντάς να ζεις σε μια ρουτίνα που όλοι συχαίνονται, αλλά όταν πας να την αλλάξεις, αυτή να σου λείπει, αλλά είναι αυτές οι μικρές στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις ευτυχισμένος. Μπορεί να είναι πράγματα που από αγνώστους να σου φαίνονται αγένεια, αλλά από τους φίλους είναι που θα μείνουν αξέχαστα. Αυτά τα μικρά πράγματα, είναι αυτά που σε κάνουν να ξεφεύγεις από την ρουτίνα, που σε κάνουν να ονειρεύεσαι χωρίς όρια. Είναι οι φίλοι, είναι τα ποτά, τα τσιγάρα και τα ξενύχτια, είναι ένα χαμόγελο, ένα καλημέρα. Και όλες αυτές τις στιγμές τις φυλακίζουμε σε φωτογραφίες, γιατί μας είναι δύσκολο να τις αφήσουμε να φύγουν, να πετάξουν. Γιατί φοβόμαστε ότι κάποια στιγμή θα αρχίσουμε να ξεχνάμε, και θέλουμε κάτι να μας κρατάει τις αναμνήσεις εκεί, στην ζωή μας. 
Όλα αυτά είναι εγωισμός, είναι πείσμα, είναι φόβος προς το άγνωστο. Φοβάσαι να δεχθείς ότι η ζωή προχωράει χωρίς εσένα, και εσύ απλά προσπαθείς να την φτάσεις. Γι'αυτό τρέχεις. Για να προλάβεις τις στιγμές. 
Ζήλεια, ανασφάλεια..Και αυτά εκεί. Γιατί φοβάσαι, μικρή; Γιατί φοβάσαι να ανοίξεις τα φτερά σου να πετάξεις;