Μέρη που μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα για 'σἐνα,
ή που μπορεί να 'ναι η μισή σου ζωή.
Μόνο οι αναμνήσεις σε κάνουν να τ'αγαπάς, ακόμα και αν είναι ένας κάμπος, μια εκκλησία, ένα πάρκο, ένας δρόμος.
Τρέλες, στιγμές απλές από παιχνίδια, ένας μισάωρος καφές, μια βόλτα με τον σκύλο σου, ξύλο, ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένας τσακωμός, κλάμματα.
Να έχεις συντροφιά την θάλασσα και να γαληνεύει η ψυχή σου.
Τι πιο ωραίο; Στιγμές, όμορφες στιγμές. Είτε με παρέα, είτε μόνος, είτε με τον έρωτα της ζωής σου.
Μέσω ενός τόπου, σίγουρα θα τους θυμάσαι.
Κι όμως, μεγαλώνουμε. Και τα χρώματα χάνονται. Γιατί τα παιδιά βρίσκουν καινούριους τόπους να παίξουν, να τρέξουν, να ερωτευτούν. Και ο τόπος χάνει την ζωντάνια του.. Μα έλα που από την ψυχή σου δεν σβήνεται.
Κάθε φορά που θα περνάς από 'κει, θα 'χεις και κάτι να θυμάσαι. κάτι, μικρό, μεγάλο.
Γεύσεις, αρώματα, συναισθήματα. Πως να μην αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες;
Είτε είναι άθλιος, είτε πανέμορφος.
Γιατί εκεί έμαθες να ζεις, στους δρόμους.
Ο δρόμος.
Μια πορεία με άγνωστο προορισμό.
Και τι πειράζει;
Είναι όμορφο να περπατάς ανέμελα.
Χωρίς να έχεις που να πας.
Απλώς να περπατάς και να θυμάσαι.
Να θυμάσαι τι σε δένει με τους δρόμους.
Την διαδρομή, τις φωνές, τα ρεζιλίκια.
Την βροχή να σε λούζει, και να τρέχεις σπίτι στις πετσέτες
και στην αγκαλιά του αγαπημένου σου.
Το κρύο που έφαγες στην μάπα, για κάποιες εξηγήσεις,
μόνο και μόνο να σιγουρευτείς αν είχες δίκιο ή άδικο,
ή να δεις αν αξίζει ν'αγαπάς.
Τα χαμόγελα, ή τις γκριμάτσες των περαστικών.
Και εσύ..
Εσύ να χάνεσαι μέσα στο πλήθος.
Να νιώθεις μόνος, ανάμεσα σε χιλιάδες άτομα,
άτομα που αύριο μπορεί να μην είναι εκεί,
κι όμως να νιώθεις την ανάγκη να χαθείς.
Να νιώθεις τον χρόνο να περνά γύρω σου,
και εσύ να προσπαθείς να γαληνέψεις το είναι σου, το μέσα σου.
Γιατί;
Γιατί μπορεί κάποιος να σε πλήγωσε.
Και η μόνη σου διαφυγή, είναι μια βόλτα στο πλήθος,
στους δρόμους, στον αέρα.
Και γαληνεύεις.
Γιατί οι δρόμοι σε βοηθούν να αποβάλλεις αυτά που σε πληγώνουν.
Και ας μην είσαι ασφαλής εκεί έξω, όσο είσαι μόνος.
Και ξαφνικά, γυρνάς το κεφάλι δεξιά (ή αριστερά, δεν έχει σημασία)
και συναντάς τον άνθρωπο που θες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου
μαζί του.
(Εγώ κοίταξα μπροστά, θυμάμαι..)
Καιρός θα περάσει, μέχρι να ξανά ειδωθείτε.
Αξίζει η αναμονή.
Το ξέρω..
Γιατί άνθρωποι φεύγουν, και άνθρωποι έρχονται.
Και για όλα φταιν' οι δρόμοι..
Τι σημασία έχει το ταξίδι, αν δεν έχεις προορισμό;
Και αν ο προορισμός είναι ο θάνατος, (θα πεις) δεν έχει σημασία το ταξίδι;
Φυσικά.
Είναι οι αναμνήσεις που αποκτάς, τα άτομα που γνωρίζεις.
Είτε σου φέρουν χαρές στην ζωή, είτε δυστυχίες.
Ε και;
Κράτα τους όλους αν μπορείς.
Έτσι δεν θα ξεμείνεις ποτέ από αναμνήσεις.
Πάντα θα 'χεις κάτι να θυμάσαι.
Πάντα κάποιος θα ΄ναι εκεί, να σε πειράζει,
και να αποκτά φωνή και χρώμα ο δρόμος, ο γκρίζος αυτός δρόμος.
Μείνε λίγο ακόμα.. (θα πεις.)
Μείνε, γιατί ο δρόμος έχει συνέπεια τις αποστάσεις.
Και δεν θα μπορώ να σ'έχω αγκαλιά όταν το χρειάζομαι.
Και θα μείνω.
Γιατί αξίζει να νιώσω το κρύο μέχρι και στο τελευταίο κόκκαλο του σώματός μου,
να παγώσουν τα σωθικά μου, και να τρέμω, (και ας μην με πάρεις αγκαλιά)
γι 'αυτά τα όμορφα μάτια.
Θα μείνω.
Να προσέχεις εκεί έξω.
0 σχόλια:
Post a Comment