Κάποτε ήξερα τι ήθελα από την ζωή. Μάλλον, τώρα έμεινα στα πρέπει. Και αυτό που με σκοτώνει, είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος να με κἀνει να θέλω να πετύχω. Η ζωή όμως, δεν είναι στάσιμη. Παίρνει μακρυά αυτά που αγαπάς, με τον κάθε τρόπο. Και εσύ, απλὠς ξυπνάς ένα πρωί, και τίποτα δεν είναι εκεί. Και πρέπει να κάνεις προσπάθειες να ανακτήσεις όλα αυτά που σου έχουν πάρει. Πρέπει να παλέψεις, να είσαι δυνατός.. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί κάθε μέρα που περνάει, να πρέπει να συχαίνεσαι τον εαυτό σου που απλώς δεν έχεις τι να κάνεις, ενώ το μυαλό σου τρέχει τόσο μακρυά, που θες να πετάξεις μαζί του, και σε εμποδίζει η βαρύτητα. Εεει, μαλάκα, ξύπνα, είναι ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!
Ναι, μπορεί το όλο concept της ζωής να είναι γραφικό, να καταντάς να ζεις σε μια ρουτίνα που όλοι συχαίνονται, αλλά όταν πας να την αλλάξεις, αυτή να σου λείπει, αλλά είναι αυτές οι μικρές στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις ευτυχισμένος. Μπορεί να είναι πράγματα που από αγνώστους να σου φαίνονται αγένεια, αλλά από τους φίλους είναι που θα μείνουν αξέχαστα. Αυτά τα μικρά πράγματα, είναι αυτά που σε κάνουν να ξεφεύγεις από την ρουτίνα, που σε κάνουν να ονειρεύεσαι χωρίς όρια. Είναι οι φίλοι, είναι τα ποτά, τα τσιγάρα και τα ξενύχτια, είναι ένα χαμόγελο, ένα καλημέρα. Και όλες αυτές τις στιγμές τις φυλακίζουμε σε φωτογραφίες, γιατί μας είναι δύσκολο να τις αφήσουμε να φύγουν, να πετάξουν. Γιατί φοβόμαστε ότι κάποια στιγμή θα αρχίσουμε να ξεχνάμε, και θέλουμε κάτι να μας κρατάει τις αναμνήσεις εκεί, στην ζωή μας. 
Όλα αυτά είναι εγωισμός, είναι πείσμα, είναι φόβος προς το άγνωστο. Φοβάσαι να δεχθείς ότι η ζωή προχωράει χωρίς εσένα, και εσύ απλά προσπαθείς να την φτάσεις. Γι'αυτό τρέχεις. Για να προλάβεις τις στιγμές. 
Ζήλεια, ανασφάλεια..Και αυτά εκεί. Γιατί φοβάσαι, μικρή; Γιατί φοβάσαι να ανοίξεις τα φτερά σου να πετάξεις;