Αγάπη.

Ας το πάω εγωιστικά το θέμα, μπας και με ακούσει κανείς σε αυτόν τον κόσμο.
Έχω μιλήσει τόσες φορές για την αγάπη, και ακόμα δεν κατάφερα να αποδείξω τι σημαίνει.
Ας το πάμε με την ιδανική για ΄μενα αγάπη.

Δεν είναι μόνο παραμύθια, και πρίγκιπες και κάστρα.
Ούτε μόνο λουλούδια, ούτε τραγούδια με κεράκια, ούτε κούτες με ένα κάρο δώρα.
Όχι.

Αγάπη για ΄μενα είναι να θες και να σε θέλει ο άλλος ολοκληρωτικά.
Να 'χεις το μυαλό και το σώμα του άλλου στα χέρια σου. 
Να τα έλεγχεις. Να τα κάνεις ότι θες.
Να υπάρχει εγωισμός του εμείς.
Να είναι κάτι δυνατό, κάτι φρικαλαίο, κάτι υπερβολικό. 
Μια σχέση υπερβολική για τους άλλους.
Κι όμως, σε μας να μοιάζει τόσο ιδανική.

Μια αγάπη "παρανοϊκή και απόλυτη".
Να νιώθεις ρίγος μετά από χρόνια, σε κάθε κοίταγμα.
Να ακούς την φωνή του, και να σε πιάνει ταχυπαλμία. 
Να ταλαιπωρείσαι κάθε μέρα μέχρι να βρεθείτε.
Να ταλαιπωρείσαι ψυχολογικά.

Μια αγάπη για 'μενα είναι αρρωστημένη.

Ποιο το νόημα να αγαπάς όταν δεν είναι αρρωστημένο; 

Ναι, υπάρχουν πολλοί περιορισμοί μέσα σε λέξεις.
Δεν εννοώ να λατρεύεις τον άλλο, παρανοϊκά, απόλυτα, αρρωστημένα.
Εσύ να νιώθεις έτσι, όχι ο άλλος. 
Εσύ να είσαι τρελή και παρανοϊκή για πάρτυ του. 
Όχι να κάνεις αυτόν να είναι τρελός και παρανοϊκός γενικότερα.

Να λιώνεις.
Να χάνεσαι.
Να μην ξέρεις τι έχεις, πέρα από αυτόν.

Αυτό είναι για ΄μενα αγάπη.

Και όλα τα άλλα τα ρομαντικά πράγματα, θα 'ρθουν από μόνα τους.

Να φωνάζεις. Και να μην ντρέπεσαι να φωνάζεις.
Να υποδείχνεις.
Να μαθαίνεις.
Και να λανθάνεις.
Αγάπη είναι, όχι ατομική βόμβα.

Να συγχωρείς..

Να συγχωρείς τα πάντα και να μην καταπιέζεις.
Να βρεις αυτό το κάτι, που θα τον κάνεις να μείνει για πάντα δίπλα σου.
Και όταν σου πει πως θα μείνει, τότε να τον αγαπήσεις αρρωστημένα.

Κι όταν στο δείξει, ξεπέρασε τα όρια.
Χάσε την λογική σου. 
Φτιάξε το τέλειο, χωρίς την λογική σου.

Και κάτι ακόμα..

Μην αφήσεις κανέναν να μπει. Κανέναν.
Κανέναν εκτός αυτόν.
Μόνο αυτός να ξέρει τον εσωτερικό σου κόσμο, καλύτερα και από 'σενα.
Κι αν δεν σου φερθεί ανάλογα, χαλάλι..
Κι αυτό αρρωστημένο είναι..

What's the point in all this, anyway?

Και προσπαθείς, προσπαθείς, προσπαθείς, κι όλο λες να φύγεις, και πάντα μένεις εκεί..
Προσπαθείς ν'αντέξεις, προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου κάθε φορά, παλεύεις..
Παλεύεις για κάτι που στην ουσία είναι ανούσιο, κι όμως, της στιγμής πολύ σημαντικό..
Δίνεις την μάχη με τον δαίμονά σου. 
Ποιος λες να νικήσει στην τελική; 

Κι όλο σκέφτεσαι τα βράδια, κι όλο φοβάσαι να κοιμηθείς,
κι όλο βασανίζεσαι με πράγματα ανύπαρκτα, 
κι όμως αυτά παραμένουν εκεί..
Παραμονεύουν τον ύπνο σου, τα όνειρά σου,
θέλοντας να χτυπήσουν ακριβώς εκεί!
Κι εσύ τα αφήνεις.
Γιατί έτσι γεννήθηκες εσύ.
Αδύναμος, και χωρίς λογική. 
Χωρίς την κοινή λογική.

Κι έπειτα από πολλά ξενύχτια, 
πολλά βράδια που δεν ξημέρωσαν ποτέ, 
και πολλές ώρες αφιερωμένες στους δαίμονές σου,
παίρνεις την απόφαση να κοιμηθείς, να γαληνέψεις..
Ποιός όμως είναι εκεί; 
Κανείς..

Είναι ειρωνεία ξέρεις, να παλεύεις μόνος.
Να προσπαθείς για κάτι που το θες πολύ, μόνος.
Χωρίς βοήθεια.
Και είναι ειρωνεία, γιατί γεννηθήκαμε για να παλεύουμε δυο-δυο σε κάθε περίσταση.

Και ξέρεις τι άλλο είναι ειρωνεία; 

...

Να έχεις φύγει μακριά για να καταλάβεις επιτέλους ποιος πραγματικά είσαι.
Να έχεις αφήσει τα πάντα στη ζωή σου στάσιμα, κι αυτά να μεταβάλονται χωρίς εσένα.
Κι εκεί μακριά που είσαι, να μην έχεις πολλούς λόγους να παλέψεις..
Κι όμως, να συνεχίζεις, και να φθείρεις την ψυχή σου,
και να αντιμετωπίζεις κάθε εμπόδιο, κάθε δαίμονα, και κάθε κακή σκέψη..
Ακόμα και μόνος.
Γιατί πιστεύεις πως αξίζει.
Και πείθεις τον εαυτό σου πως αξίζει.
Γιατί αλλιώς, δεν θα γυρνούσες πίσω, ούτε θα πάλευες με τόσα κύμματα.

Μέχρι και το πιο μικρό και αθώο "σ'αγαπώ" από ένα φίλο,
σου δίνει λόγο να παλεύεις.
Ένα "σε περιμένω","γύρνα πίσω","σ'έχω ανάγκη".
Ένα μονάχα! Ένα..
Μέχρι κι αυτά αρκούν για να παλέψεις.
Τους δικούς σου δαίμονες, αλλά και των άλλων.
Έχεις αυτόν τον κάποιο να στα πει;..

Κι όμως, τρελαίνεσαι κάθε βράδυ, 
τρελαίνεσαι, και χάνεις και την λίγη λογική που σου 'χει απομείνει,
και τα χάνεις, χάνεις τον κόσμο γύρω σου!
Χάνεις τα πάντα, και συνεχίζεις να τρελαίνεσαι..
Και παλεύεις πάλι, παλέυεις, παλεύεις, παλεύεις, 
πάλι με δαίμονες, και δράκους, και κύμματα, και σκοτεινούς ιππότες..
Χάνεις τον κόσμο, γιατί δεν τον βλέπεις..
Γιατί δεν θες να δεις άλλη πλευρά εκτός από την δική σου.
Κι αυτό σε κάνει να βασανίζεσαι ακόμα περισσότερο.
Που οι άλλοι δεν βλέπουν τα πράγματα όπως εσύ.
Και παλεύεις και μ'αυτούς.. 

Και μετά ξυπνάς..
Και φοβάσαι..
Και ξεσπάς..