• αναμνήσεις
• στιγμές
• λόγια
• υποσχέσεις
• συναισθήματα
• δικαιολογίες
• αγαπημένα πρόσωπα
• φιλίες

Μερικά από τα ιδανικά και τις αξίες που ανήκουν στο παρελθόν, επηρεάζουν το παρόν και καθορίζουν το μέλλον. Ουσιαστικά, από αυτές τις αξίες, συνεπάγονται οι αποφάσεις μας, οι επιλογές μας, από τα οποία καθορίζεται το μέλλον μας. Όμως αυτές τις αξίες δεν τις εκτιμάμε όταν τις έχουμε, και όταν τις χάνουμε, μιζεριάζουμε. Τι γίνεται όμως στην περίπρωση που δεν αρκούμαστε σε όλα αυτά; Συνήθως προτιμάμε να τα χάσουμε και να ζήσουμε στην μιζέρια μας, επειδή δεν είμασταν ευτυχισμένοι με αυτά. Αξίζουμε όμως κάτι καλύτερο απ'αυτά, και αν ναι, γιατί να μην τα ψάξουμε, να τα βρούμε, να τα διεκδικήσουμε, να τα κάνουμε κτήμα μας, και πρέπει απλώς να αρκούμαστε σ'αυτά που "είχαμε";
Δεν το κάνουμε από υπερηφάνια. Δεν διώχνουμε μακριά όσα έχουμε επειδή είμαστε άπληστοι, ή επειδή δεν μας αρέσουν αρχικά, ή επειδή πιστεύουμε πως δεν μας αξίζουν. Αντιθέτως, ως ανώτερα έλλογα όντα, αξίζουμε πολύ περισσότερα. Αξίζουμε σεβασμό και εκτίμηση μαζί με όλες τις παραπάνω αξίες. Αξίζουμε αυτό που θα μας δώσει έναν λόγο ύπαρξης και αυτοσεβασμού για τον ίδιο μας τον εαυτό αρχικά, και μετά για όλους τους υπόλοιπους. Αξίζουμε μια αγάπη τουλάχιστον, αληθινή, άξια να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ανθρώπων (ψυχικές κυρίως, αλλά και σωματικές). Αξίζουμε ιδανικά και συνήθειες, και αξίες, και δικαιώματα, και πράγματα που δεν μας πριορίζουν στην καθημερινή μας ρουτίνα, το "προγραμματισμένο", αλλά αξίες που μας κάνουν ώρες ώρες να ξεφεύγουμε και μας δίνουν την δυνατότητα να ονειρευόμαστε το "απόλυτο". Μας αξίζει ο παράδεισος, μόνο αν οι επιλογές μας πληγώνουν τον ίδιο τον εαυτό μας.

Λυπάμαι. Δεν μπορώ να αρκεστώ σε αυτά που μου δίνεις. Θέλω παραπάνω, και το ξέρεις. Αξίζω παραπάνω, όπως κι εσύ. Και αυτό το ξέρεις. Απλώς επιλέγεις να μην το καταλάβεις, να μην το κάνεις κτήμα σου. Και αυτό δεν μπορώ να το επιτρέψω. Ούτε για σένα, ούτε όμως και για 'μένα. Γιατί έτσι μεγάλωσα, κι ας άργησα να καταλάβω τι αξίζω. Αυτά που αξίζεις, μπορούσα να στα δώσω, δεν τα αποδέχτηκες όμως, και δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό. Ούτε να σε πείσω να τα δεχτείς, ούτε να τα δεις με το ζόρι, αφού δεν θες. Αξίζω περισσότερα. Και κάποια στιγμή πρέπει να το καταλάβεις κι εσύ αυτό. Μέχρι τότε, μπορεί να είμαι ακόμα εδώ για 'σένα, μπορεί και όχι. Δεν μπορώ να μένω στάσιμη όμως, σε καταστάσεις που δεν με καλύπτουν πια. Δεν το αντέχω, δεν το σηκώνει το μέσα μου, δεν αρκούμαι πλέον. Θέλω περισσότερα, γιατί ξέρω πως τ'αξίζω. Όπως τ'αξίζει ο καθένας μας, άλλωστε.

Απλώς ήρθε η ώρα και για 'μένα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Για να δω τι μπορώ να ζήσω, να ανακαλύψω, τι αντέχω, τι αξίζω, που αρκούμαι, ποια είναι τα όριά μου, ποια τα ιδανικά μου.. Δεν μπορώ να ζω με μαθηματικά και προγραμματισμούς. Θέλω να ζω με όνειρα, με θεωρείες, και όχι με περιορισμούς..

το ποτέ μου.

Είναι οι μέρες χαράς που σε θυμίζουν. 
Είναι οι στιγμές εκείνες που ήσουν δίπλα μου στα δύσκολα, στα εύκολα, στα άσχημα.
Ξέρω πια. Οι άνθρωποι δεν είναι δεδομένοι.
Δεν μπορώ να σου ζητήσω να μείνεις για πάντα εδώ. 
Θα δώσεις μια υπόσχεση, που μετά από χρόνια θα ξεχάσεις.
Και θα φύγεις.
Μια υπόσχεση που για 'μένα θα σημαίνει πολλά, για 'σένα θα είναι κάτι συνηθισμένο..

Ξέρω πως δεν θά'σαι πάντα εδώ.
Πως κάποια στιγμή θα φύγεις. 
Ώρες ώρες, όταν είσαι μακρυά μου, σκέφτομαι πως κάποια στιγμή δεν θα θες να γυρίσεις..
Και αυτή η στιγμή δεν θα αργήσει, θα το δεις.
Όταν θελήσεις να φύγεις, φύγε. 
Μην πεις κουβέντα. Λέξη.. 
Απλώς απομακρυνσου. 
Θα με πονέσει. Ε και;
Έχω συνηθίσει να μένω μόνη..

Μια χάρη μονάχα..
Μην μου πεις ποτέ αντίο.
Είτε φύγεις αύριο, είτε όταν κάνεις παιδιά, είτε όταν γεράσεις. 
Δεν μ'αρέσουν οι αποχαιρετισμοί.. 
Με τρομάζουν. Είναι σαν να μου λες κοιτώντας με κατάματα πως το αύριο δεν θα υπάρχει πια. 

Όσο μεγαλώνω οριμαζω. Η καρδιά μου όμως παραμένει σαν μικρού παιδιού..
Οπότε μην με φοβίζεις με θεωρίες και υποθέσεις. Ούτε με αντίο..

Είναι σκληρός ο κόσμος.. Κι όμως, βλέπω μια χαραμάδα φως..
Μα πως;.. Η σιωπή παίζει τα δικά της παιχνίδια.
Μερικές φορές, είναι ελπίδα, ζεστασιά, γαλήνη..
Άλλες φορές, σε τρελαίνει, σε φοβίζει..

Δεν ξέρω αν είναι μοναξιά αυτό που νιώθω.
Δεν ξέρω, αν αυτό που προβάλεις είναι καλό ή κακό..
Με φοβίζει. Όπως φοβάσαι και εσύ.
Όπως φοβάσαι ν'αγαπήσεις, να δεθείς, ν'αφεθείς..
Κατανοώ. Επειδή ξέρω πως φαντάζει αυτός ο φόβος.
Εκμεταλλεύσου. Ευκαιρίες, τυχαίες συναντήσεις.
Όλες εκμεταλλεύσου τες.. Γιατί μια φορά θα τις έχεις. 
Μπορεί οι ευκαιρίες να επαναλαμβάνονται,
ποτέ όμως δεν θα 'ναι οι ίδιες.
Σκέψου.. Σκέψου πως, γιατί. Σκέψου το τι θα πει ο εαυτός σου
όταν σε δει να προσπαθείς.. Θα χαρεί.
Εσύ;..

Θα'ρθεις δυο λεπτά; Ίσα ίσα να σε δω.
Μετά μπορείς να φύγεις. Δεν με νοιάζει..
Με νοιάζει όταν θα 'σαι δίπλα μου να 'σαι δυνατός.
Να μην σκέφτεσαι το μετά, αλλά το τώρα.
Και έτσι τα λεπτά θα γίνουν ώρες, οι ώρες μέρες, οι μέρες μήνες..
Απλώς έλα. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία.
Σ'αυτήν την πορεία, όπου πάμε μαζί..
Το ξέρω, δεν θα'μαι μόνη. 
Όσο εγωιστής και ξεροκέφαλος και να'σαι. Το ξέρω, με νοιάζεσαι..

Άσε τον κόσμο. Ο κόσμος καλά είναι και χωρίς εσένα..
Άλλοι σε χρειάζονται. 
Έλα να φύγουμε μακριά, μην φοβάσαι..
Κανείς δεν θα σε πειράξει. Μην τους το επιτρέπεις.
Γιατί ο κόσμος μάτια μου είναι κακός, σκληρός,
και 'συ όσο συνεχίζεις να παίζεις ύπουλα,
γίνεσαι ένα μ'αυτούς..
Δεν σου τεριάζει αυτός ο ρόλος. Είσαι κάτι καλύτερο. 
Φαντάζεις κάτι γλυκό στα όνειρά μου, 
τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είσαι παραπάνω στον έξω κόσμο;
Γιατί φοβάσαι τόσο; Γιατί..

Και κάπου θα με ρωτήσεις τι θέλω, έτσι;
Ώρα μου και εμένα..
Θέλω να'σαι δυνατός. Να μην φοβάσαι.
Ακόμα και αν δεν είμαι ο πρώτος στόχος σου.
Μα τι λέω.. Ασυνάρτητες κουβέντες.
Όχι πως έχουν κάποια αξία για ΄σενα. 
Εσύ τα ξέρεις αυτά.. εσύ ξέρεις πως φαντάζει ο πόνος της άρνησης.
Η έλλειψη της ελπίδας.. Μα τι λέω πάλι.
Είμαι ευάλωτη. Νομίζω φαίνεται.. 
Στα θέλω μου. Θέλω να'σαι δυνατός, εαυτέ μου.
Ό,τι κι αν συμβεί. Θέλω να μην φοβάσαι να εκφραστείς.
Ο κόσμος δεν εκτιμά πια, αλλά μην σε τρομάζει αυτό.
Να θυμάσαι που και που την αγάπη..

Εμπιστοσύνη; Τι είναι αυτό;

Πάρτε το χαμπάρι πια. Ζούμε σε μια γαμημένη κοινωνία,

που όλοι κοιτάνε το συμφέρον τους, το χρήμα, και 

την πλάκα τους.

Ο κόσμος δεν έχει πια με τι να ασχοληθεί,

και χώνει την μύτη του εκεί που δεν τον παίρνει.

Γιατί;

ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ.

Και σιγά μην κάτσει να σε ρωτήσει κιόλας.

Κάτσε ρε φίλε. Το δικαίωμα, ποιος πούστης στο 'δωσε;

Άλλα θα μου πεις, τι με νοιάζει κιόλας, ε;

Χμμ, ναι.. τώρα κατάλαβα.

Άλλος ένας μαλάκας είσαι και εσύ και η ράτσα σου.

Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς, από κάποιον δικό σου

ψάχνεις, ψάχνεις

κανέις, πουθενά. Όλοι έχουν φύγει, όλοι ψάχνουν

αυτό που δεν μπορείς εσύ να τους δώσεις. Ε και;

Θα σου 'λεγα να κάνεις και εσύ το ίδιο, αλλά βλέπεις, μετά γίνεσαι 

ένα μ'αυτούς. 

Και δεν το θέλω. Όχι επειδή θέλω να σε προστατέψω,

ή επειδή με νοιάζει.

Για 'σένα το κάνω. Για να ξυπνήσεις.

Να δεις πως ο κόσμος είναι ηλίθιος.

Θα ασχοληθεί με αυτό που θα σε κάψει. Γιατί; Γιατί έχει συμφέρον.

Εσένα Σ'ΕΧΕΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ.

Παίρνουν δικαιώματα μόνοι τους πλέον,

δικαιώματα που κάποτε παλεύαμε γι'αυτά.

Ναι ναι, αυτό που ακούς.

Όλοι τάχα δήθεν ενδιαφέρονται,

και μετά; ...

... Μετά, σιωπή ..

Μετά, ή έρχεται ο ρόλος του μαλάκα,

ή αυτουνού που υπερασπίζεται τον εαυτό του.

Εσύ, τι είσαι;..

Εμπιστοσύνη;

Ποια εμπιστοσύνη;

Αυτή η όμορφη, που την αποκτάς δύσκολα;

Που την ψάχνεις, αλλά

από τον φόβο της, κρύφτηκε;

Ναι ναι, αυτή.

Αυτή πάει, χάθηκε.

Δεν υπάρχει πιά.

Σε φοβάται.

Μας φοβάται..

Δεν υπάρχει πια, έφυγε.

Και έρχεται και εμένα η σειρά μου.

Μπράβο κόσμε, άλλη μια φορά, 

τα κατάφερες.