Τόσο εύκολα, τόσο απλά, τόσα πολλά..

Θυμώνω ξέρεις. Και μαζί μου, και μαζί σου. Μαζί μου γιατί το μυαλό σε συνεργασία με την καρδιά δεν ακούνε στα πρέπει μου άλλα στα θέλω μου, τα οποία θέλω μου δεν είναι ίδια με τα δικά σου, και μαζί σου, γιατί μ'αφήνεις ν'ακούσω στα θέλω μου και όχι στα πρέπει μου.

Θυμώνω που δεν μπορώ να συγκρατίσω το μυαλό μου από το να σε σκέφτεταθ, που σε θέλω κάθε μέρα όλο και περισσότερο, και κυρίως σε θέλω με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που με θες εσύ. Σε θέλω με την έννοια του "χρειάζομαι".

Θυμώνω που δεν έχω πολλές ευκαιρίες να σε βλέπω, θυμώνω που δεν μ'ακούς όταν σου μιλάω σοβαρά, θυμώνω που δεν καταλαβαίνεις πλήρως τα θέλω μου. Σε χρειάζομαι για να καλύψω ανάγκες (και σωματικές και συναισθηματικές) και νιώθω πως πολλές φορές λείπεις..

Είχα πει πως δεν  θα ανοιχτώ. Είχα πει πως θα τα πνίξω όλα μέρα μου, για αρχή, μέχρι ν'αρχίσεις να νιώθεις και εσύ τα ίδια. Δεν μου αρκεί που δεν θες να με χάσεις. Θέλω περισσότερα. Θέλω να είσαι όπως είσαι όταν είμαστε μαζί. Όταν σε βλέπω, που μπορεί να σκέφτεσαι συγκεκριμένα πράγματα, αλλά ξέρω πως νιώθεις άλλα όταν με κρατάς. Το βλέπω..

Νομίζω αρχίζω και κολλάω μαζί σου. Νομίζω αρχίζω και ζηλεύω και σε ερωτεύομαι. Αυτή η μυρωδιά σου..

Τι είμαστε εμείς;

Με φοβήζει, ξέρεις. Ο κόσμος, το σύμπαν.
Είναι όλα τόσο πελώρια, μα τόσο μικρά στην ουσία..
Δεν είμαστε ούτε μια τελεία. Και όμως καταφέρνουμε και γινόμαστε τόσα μα τόσα πολλά..
Πως όμως; Πως; 
Από που αντλούμε την δύναμή μας, ως λογικές οντότητες;
Από ένα βλέμμα; Ένα δάκρυ; Μια χαρά; Μια ανάμνηση;
Πες μου..
Θα είναι το μικρό μας μυστικό.
Έχει μετρήσει ποτέ κανείς τ'αστέρια;
Έχει κάτσει να τ'ακούσει;
Το'χεις αναρωτηθεί ποτέ;
Ποιος καθορίζει την ρουτίνα; Τα ιδανικά;
Ποιος φταίει που τα όνειρά μας είναι είτε καλά, είτε άσχημα;
Γιατί;
Τι είναι η αγάπη; Η φιλία;
Ποιος πίστεψε σ'αυτά, ποιος μας τα 'μαθε;
Γιατί;.. 

Τόσα θέματα, τόσα προβλήματα, τόσα ιδανικά, τόσα κατεστημμένα..
Τόσα βλέμματα, και τόσες θεωρείες!
Γιατί;
Γιατί από απλό είδος έμβιων οργανισμών γίναμε τόσο περίπλοκοι;
Τι μας έλειπε; Όλα τα είχαμε. 
Και τώρα ψάχνουμε κάτι παραπάνω..
Γιατί ποτέ δεν ευχαριστιόμαστε. Πάντα κάτι θα λείπει..
Γιατί είμαστε άπλιστοι, γιατί τα θέλουμε όλα δικά μας.
Και εσύ; Εσύ τι, γιατί;
Τι κάνεις εσύ σ'αυτόν τον κόσμο που απλώς προσπαθεί να επιβιώσει μέσω της εξέλιξης;
Θέλεις να ζήσεις, μου λες.
Να νιώσεις την χαρά, την λύπη, την φιλία, την αγάπη.
Υπάρχουν αυτά;
Πες μου..
Αξίζει κανείς να ζει γι'αυτά, ή να ελπίζει για κάτι κάτι ακόμα;
Τι είναι η ελπίδα;..
Είναι αυτό το βλέμμα που τόσο λαχταρώ να δω; Να νιώσω;
Είναι το χάδι σου, που φαντάζει αγγέλου;
Πες μου.. 

Συγνώμη για τις απορίες. Είμαι παιδί ακόμα..
Και τα παιδιά θέλουν να μάθουν, να πράξουν, να πάθουν για να νιώσουν ότι υπάρχουν.
Οπότε πες μου.. αξίζει κανείς να ζει γι'αυτά;
Τι είναι τα ιδανικά; Ποιος τα όρισε;
Εγώ είμαι ιδανικό; Εσύ;
Εμείς; Υπάρχει άραγε το εμείς;..
Εμείς που πάμε; Πότε ξέρουμε πως αγαπάμε;
Τι νιώθουμε άραγε όταν αγαπάμε;
Είναι οι πεταλούδες; Είναι η εσωτερική γαλήνη;
Είναι το "εμείς";..
Δώσε μου λόγους.. Τι είναι οι λόγοι;
Είχα ακούσει έναν μεγάλο να το λέει.
Να του δώσει κάποιος λόγους να αγαπήσει. 
Εσύ θα μου δώσεις λόγους; Θα μ'αγαπήσεις;..

Πολλές ερωτήσεις.. πολλές απορίες, πολλά ιδανικά..
Τι είναι το ιδανικό;..
Είναι το απόλυτο; Ή είναι αυτό που το νιώθεις, αλλά δεν το εκφράζεις;
Τι είναι ιδανικό για 'σενα; Για 'μας; 
Είμαστε εμείς;
Φτάνει η αγάπη για 'μας; 
Χώριες μονάδες είμαστε. Και οι μαθηματικοί, αυτές τις μονάδες τις ενώνουν.
Είτε προσθέτοντας, είτε πολλαπλασιάζοντας.. 
Εμείς; Πως θα γίνουμε ένα εμείς;..
Θα μ'αγαπάς όταν αλλάξουν τα ιδανικά;
Όταν θα πάψουν τα παιδιά να τραγουδούν δυνατά;
Όταν τα αστέρια θα πάρουμε αγκαλιά, θα κουραστείς;
Πες μου..

Μια ευχή μονάχα..

Μέσα στους λίγους σε ξεχώρισα.. Πίστευα ότι διέφερες, ότι ήσουν αλλιώς. Φαινόταν, δεν ήσουν σαν τις άλλες.. 

Περνούσα τόσο καλά μαζί σου. Το μυαλό μου ξεχνιόταν από τις άχαρες και άσχημες σκέψεις, αλλά προτίμησες τους άλλους.. Γιατί χαρά μου; 

Μου λείπεις. Μου λείπουν οι στιγμές μας, οι καφρίλες μας, τα μεθύσια μας. Οι στιγμές σπίτι σου, ο σκύλος σου, η μουσική σου.. Οι ταινίες μαζί, οι αγκαλιές σου, η παρέα μας, οι συζητήσεις στο τηλέφωνο, το τσιχλόδεντρο.. Μου λείπεις.

Ξεχνάς όμως.. Βασικά όχι, δεν ξεχνάς. Απλώς δεν θες να θυμάσαι. Δεν θες να 'σαι εκεί. Αν ήθελες θα ήσουν ακόμα.. Όμως όχι. Υπάρχουν πολύ καλύτερα εκεί έξω για 'σενα. 

Να προσέχεις τον εαυτό σου. Να με θυμάσαι που και που, έστω ότι κάποτε υπήρξα στην ζωή σου, αν όχι αλλιώς.. Ελπίζω όταν με θυμηθείς να μην έχω φύγει τελείως.. Αλλά κάποια μέρα θα φύγω. Δεν αντέχω άλλο..

Μια ευχή μονάχα. Κοίτα να 'σαι ευτυχισμένη.

Μπορεί να μην το διαβάσεις ποτέ σου. Δεν πειράζει. Θα ακουστώ κάποια στιγμή.. Θα μου λείψεις.

Μ.