''Όλοι για μια αγάπη παλεύουμε..''

Το ξέρω πως ο κόσμος έχει σημαντικότερα θέματα να ασχοληθεί.
Όπως η πείνα, η φτώχεια, η οικονομική κρίση, το μέλλον..
Εγώ πάντως θα μιλήσω για την αγάπη.
Ενα ζήτημα διαχρονικό, το οποίο φαίνεται να χάνει την αξία του σιγά σιγά..

Η αγάπη φίλε μου. 
Τι σημαίνει στ'αλήθεια το να αγαπάς;
Τό'χεις σκεφτεί ποτέ;
Το να αγαπάς, σημαίνει να νοιάζεσαι. 
Να εκτιμάς αυτά που παίρνεις και να ανταποδίδεις.
Να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.
Να κάνεις τον άλλο ευτυχισμένο, και ο άλλος με την σειρά του να κάνει το ίδιο.
Αυτό πάει να πει αγάπη.
Είναι η πιο απλή έννοια της.
Το να αγαπάς σημαίνει να δίνεις τα πάντα και οι μην περιμένεις αντάλλαγμα.
Κι όμως να το παίρνεις. 
Να έρχεται από μόνο του.

Το να αγαπάς σημαίνει να ζεις στον δικό σου κόσμο με το άτομο που θες. 
Να χάνεσαι μέσα στα πλήθη κρατώντας το χέρι του/της, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα.
Τι θα πούνε, ποιος θα σας δει, γιατί.
Αγάπη είναι απλά πράγματα.
Απλά πράγματα, τα οποία μοιάζουν εύκολα, αλλά είναι τα πιο δύσκολα.
Πολλές φορές μας ξεπερνάνε..

''Και γιατί χάνει την αξία της;'' θα ρωτήσεις.
Γιατί η αγάπη φίλε μου είναι αθώα. Είναι αγαθή.
Δεν είναι μίζερη, ούτε κακιά, ούτε εχθρός.
Δεν είναι μοναξιά. 
Είναι σκοπός ζωής. 
Είναι δρόμος, με πολλές, παρά πολλές στροφές.
Γι'αυτό να σαι προσεκτικός.
Να φυλάς τον άνθρωπο σου από τα απρόβλεπτα.
Να είσαι έτοιμος για κάθε συνέπεια. Για κάθε στροφή..
Στην ομίχλη να της κρατάς το χέρι.
Όταν φοβάται, πάρτην αγκαλιά.
Όταν κλαίει, σκούπιζε τα δάκρυα της με τη χείλη σου.
Όταν γελάει, γέλα της και εσύ.
Όταν χορεύει, χόρεψε μαζί της.
Όταν τραγουδάει, άκου την.
Όταν πονάει, μείνε δίπλα της.
Έτσι θα γίνεις το ένα της.
Το μισό που της λείπει.
Αυτό που αναζητά..

Η αγάπη χάνει την αξία της.
Γιατί η αγάπη είναι αγαθή.
Δεν έχει συμφέρον, δεν είναι άπληστη.
Παλιά, σ'άλλες εποχές,
Η αγάπη ήταν το παν. 
Όλοι σ'αυτήν στόχευαν.
Γιατί μέσα της, έβρισκαν έναν καινούριο κόσμο.
Έναν κόσμο που μόνο η ψυχή τους τον ήξερε.
Έναν κόσμο που μόνο στα όνειρα τους βλέπανε.
Γι'αυτό όταν την έβρισκαν, ήξεραν ότι είναι κομμάτι τους.
Αγάπη δεν είναι ούτε αξία, ούτε ιδανικό.
Αγάπη είναι ένα πρόσωπο. 
Το πρόσωπο που μέσα του βρίσκεις αυτόν τον κόσμο.
Τον αγαθό, τον αγνό..

Η αγάπη εκφράζεται μέσα από ένα λουλούδι.
Από την μουσική.
Από μια λέξη, ένα βλέμμα..
Μια αγκαλιά, ένα φιλί..
Ένα χάδι.

Αυτά δεν μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να δούμε.
Την απλότητα της αγάπης.
Γι'αυτό δεν αρκούμαστε ποτέ όταν την βρίσκουμε.
Από την φύση μας δεν φτιαχτήκαμε να βρούμε την αγάπη.
Γιατί δεν είμαστε άξιοι να την κρατήσουμε.
Γι'αυτό νιώθουμε την ανάγκη να πολεμήσουμε γι'αυτή.
Και όταν την κατακτήσουμε,
Την πασάρουμε στους δίπλα.
Έτσι είμαστε πλέον. 
Δεν εκτιμάμε. Γι'αυτό η αγάπη εξαφανίζεται..
Συνέχεια κόντρες και υπερβολές και ζήλιες..
Η αγάπη κουράζεται. Και φαίνεται στο πρόσωπο της.

Αξίζει να παλέψεις γι'αυτήν, το θέμα είναι αν θα την πληγώσεις..

Τα πρέπει, και τα μη.

Βαρέθηκα.
Βαρέθηκα να 'στε όλοι απέναντι μου, και να μου λέτε
τι πρέπει, και τι όχι.
Και ξέρεις κάτι;
Βαρέθηκα να σας ακούω. 
Ποιοι είστε εσείς να μου λέτε για το καλό μου;
Εσείς που με τα χρήματα το παίζεται μεγάλοι και τρανοί,
που κανένα επίτευγμα δεν είχατε ως άτομα,
που κάθεστε και κλαίγεστε ότι είστε μέχρι το λαιμό
χωμένοι στα σκατά και στα χρέη;
Εσείς που τα ακολουθήσατε τα πρέπει στην ζωή σας,
είδα που σας έβγαλε.

Ένας γαμημένος χρόνος είναι ακόμα.
Ένας χρόνος, και τα πρέπει θα γίνουν παρελθόν.
Θα φανεί ποιος από τους δυό μας θα πετύχει στην ζωή του
και με ποιόν τρόπο.
Θα φανεί, γιατί θα με παρακολουθείτε, και θα με κρίνετε για τις πράξεις μου,
όπως και τώρα.
Μόνο που τότε, δεν θα σας πέφτει λόγος, και δεν θα μιλάτε.
Θα το βουλώνετε.
Γιατί θα βλέπετε χαμόγελα στο προσωπό μου, και θα ζηλεύετε.
Και θα ντραπείτε να μιλήσετε, γιατί θα ξέρετε ότι έχω δίκιο.
Ένας γαμημένος χρόνος.

Χτες μου είπαν να σας γράψω. 
Να ξεχάσω ότι υπάρχετε, να μην με νοιάζει.
Και κέρδισα 1μιση ώρα αληθινού χαμόγελου.
Επειδή απλώς δεν υπήρχατε.
Αυτό θέλετε; Να σας μισήσω;
Αυτό θα γίνει. Θα πάρω μαζί μου όσους
μισούν τα πρέπει, και θα φύγουμε μακρυά.
Γιατί το θέλουμε. Και επειδή το θέλουμε,
θα το καταφέρουμε. Για μια φορά θα ακολουθήσουμε την καρδιά μας.

Είμαστε η γενιά της επανάστασης.
Αντιστεκόμαστε στα πρέπει, επειδή τα βαρεθήκαμε.
Βαρεθήκαμε τα κατεστημένα σας.
Θέλουμε λόγο να ξεφύγουμε από την γκρίζα πραγματικότητά σας,
και βρίσκουμε αφορμή τα θέλω μας.
Εκεί καταλήξαμε.
Να περιμένουμε να δουμε χρώμα από τα θέλω μας.
Χρώματα, τα οποία σε ταξιδεύουν,
τα οποία σε κάνουν να ξεχνιέσαι.
Χρώματα, τα οποία δεν υπάρχουν στην παλέτα ενός ζωγράφου,
αλλά στην ψυχή μας.
Φωνές, κραυγές θυμού.
Ήχους που δεν έχεις ξανακούσει.
Και όλα αυτά, σε απόσταση 2 εκατοστών,
πλήρη ησυχία, και το απόλυτο σκοτάδι.
Με χιλιάδες κόσμο να παρακολουθεί.
Και εμείς.. Ακίνητοι.
Στο δικό μας σενάριο. Αυτό που θέλουμε.
Ξέρουμε πως αυτό θα τελειώσει.
Ξέρουμε πως έχουμε την δυνατότητα να το ξαναφτιάξουμε
απ'την αρχή, και πάλι απ΄την αρχή,
όταν υπάρχει ανάγκη.
Όταν τα θέλω παλεύουν να βγουν από τα δεσμά
που έχεις βάλει εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν το βλέμμα σου μου μαρτυρά πως θα εκραγείς..



Ναι. Εκεί φτάσαμε.
Να κυνηγάμε τα θέλω μας, και να τα χώνουμε σ'ένα κλουβί.
Να τα φυλακίζουμε. 
Και στην θέση τους, να υπάρχουν τα πρέπει.
Γιατί έτσι μας έμαθαν οι μεγάλοι.
Να χάνουμε μέρες προσυλωμένοι στα πρέπει.
Χωρίς να ακούμε τις κραυγές,
που μόνο όταν κλαίμε τις ακούμε.
Χωρίς να δίνουμε βάση σε στιγμές που μπορούν
από το πουθενά να προκαλέσουν ρίγος,
χαρά.
Έτσι περνάμε την παιδική ζωή μας.
Και όταν μεγαλώνουμε, οι περισσότεροι
έχουν συνηθίσει στα πρέπει τους.
Λίγοι είναι αυτοί που ακολουθούν την καρδιά τους.
Και αυτοί έχουν αλήτικη καρδιά.
Μια καρδιά που δραπετεύει απ΄τα δεσμά
και βρίσκει τον προορισμό της.