12092013
Σήμερα πέρασα μπορεί και την πιο απίστευτη μέρα που θα μπορούσα. Ούτε γκομενικά, ούτε προβλήματα. Ανέμελα πράγματα, φίλοι, παρέες. Αυτό. Αυτό αρκεί για να ρίξεις δάκρυα χαράς και λύπης μαζί, και να χαμογελάς μέχρι θανάτου. Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα ενδιαφέροντος, ατελείωτες συζητήσεις, μουσική με παρέα, παγωτό, και στιγμές με το τσουβάλι να θυμάσαι.
Δεν πρέπει να περιμένεις την στιγμή που θα σου πει ο άλλος "σε μια βδομάδα φεύγω, πάω εκεί για να κάνω την ζωή μου" για να καταλάβεις ότι κανείς δεν είναι δεδομένος, ότι ο κάθε άνθρωπος θα φύγει κάποια στιγμή, ότι δεν είναι στάσιμος. Γι'αυτό να χαίρεσαι την κάθε στιγμή με αυτά τα άτομα. Για να 'χεις να θυμάσαι, μέχρι να τους ξαναδείς.. Γιατί το γεγονός ότι σε 'καναν να γελάς τόσο καιρό χωρίς αιτία, ναι μεν είναι ανεκτίμητο, αλλά σημαίνει ότι νοιάζονται. Και είναι λίγοι που θα το κάνουν αυτό για 'σένα, φίλε..
Είναι τόσα πολλά συναισθήματα, τόσες λέξεις, τόσες στιγμές.. Που χάνουν την αξία τους αν ειπωθούν με λόγια.. Που ποτέ δεν θα'ναι αρκετές. Γιατί όταν θα ζητάς ένα χαμόγελο, μια καινούρια στιγμή θα σου μείνει ανεξήτιλη.. Αυτές οι στιγμές είναι που κάνουν την ζωή μου αληθινή, όμορφη, άξια να την θυμάμαι. Αυτές τις στιγμές θα συζητάμεμετά από καιρό, όταν θα ξαναβρεθούμε, και θα σπάει σιγά σιγά ο πάγος, και θα νιώθουμε πάλι οικεία μεταξύ μας. Γιατί από την μεγάλη παρέα που είμασταν κάποτε, είμαστε από τους ελάχιστους που κρατάμε ακόμα επαφή, ακόμα και σήμερα! Ντάξει, μπορεί όχι όλοι..αλλά. Είμαστε ακόμα εκεί ο ένας για τον άλλο, πράγμα που σημαίνει ότι όλα όσα ζήσαμε κάποτε, ή μάλλον από τότε στις αρχές, ήταν αληθινό.
Θα μου λείψετε. Περιμένω πως
και πως καινούριες στιγμές και
ανεκτίμητα χαμόγελα.
Σας αγαπάω.
Κωνσταντίνα, Κατερίνα, Νίκο, και όλοι όσοι πέρασαν από την ζωή μου και φύγαν μακριά για διάφορους λόγους, και μου πρόσφεραν χαμόγελα στις δύσκολες στιγμές..
