Βαρέθηκα.
Βαρέθηκα να 'στε όλοι απέναντι μου, και να μου λέτε
τι πρέπει, και τι όχι.
Και ξέρεις κάτι;
Βαρέθηκα να σας ακούω.
Ποιοι είστε εσείς να μου λέτε για το καλό μου;
Εσείς που με τα χρήματα το παίζεται μεγάλοι και τρανοί,
που κανένα επίτευγμα δεν είχατε ως άτομα,
που κάθεστε και κλαίγεστε ότι είστε μέχρι το λαιμό
χωμένοι στα σκατά και στα χρέη;
Εσείς που τα ακολουθήσατε τα πρέπει στην ζωή σας,
είδα που σας έβγαλε.
Ένας γαμημένος χρόνος είναι ακόμα.
Ένας χρόνος, και τα πρέπει θα γίνουν παρελθόν.
Θα φανεί ποιος από τους δυό μας θα πετύχει στην ζωή του
και με ποιόν τρόπο.
Θα φανεί, γιατί θα με παρακολουθείτε, και θα με κρίνετε για τις πράξεις μου,
όπως και τώρα.
Μόνο που τότε, δεν θα σας πέφτει λόγος, και δεν θα μιλάτε.
Θα το βουλώνετε.
Γιατί θα βλέπετε χαμόγελα στο προσωπό μου, και θα ζηλεύετε.
Και θα ντραπείτε να μιλήσετε, γιατί θα ξέρετε ότι έχω δίκιο.
Ένας γαμημένος χρόνος.
Χτες μου είπαν να σας γράψω.
Να ξεχάσω ότι υπάρχετε, να μην με νοιάζει.
Και κέρδισα 1μιση ώρα αληθινού χαμόγελου.
Επειδή απλώς δεν υπήρχατε.
Αυτό θέλετε; Να σας μισήσω;
Αυτό θα γίνει. Θα πάρω μαζί μου όσους
μισούν τα πρέπει, και θα φύγουμε μακρυά.
Γιατί το θέλουμε. Και επειδή το θέλουμε,
θα το καταφέρουμε. Για μια φορά θα ακολουθήσουμε την καρδιά μας.
Είμαστε η γενιά της επανάστασης.
Αντιστεκόμαστε στα πρέπει, επειδή τα βαρεθήκαμε.
Βαρεθήκαμε τα κατεστημένα σας.
Θέλουμε λόγο να ξεφύγουμε από την γκρίζα πραγματικότητά σας,
και βρίσκουμε αφορμή τα θέλω μας.
Εκεί καταλήξαμε.
Να περιμένουμε να δουμε χρώμα από τα θέλω μας.
Χρώματα, τα οποία σε ταξιδεύουν,
τα οποία σε κάνουν να ξεχνιέσαι.
Χρώματα, τα οποία δεν υπάρχουν στην παλέτα ενός ζωγράφου,
αλλά στην ψυχή μας.
Φωνές, κραυγές θυμού.
Ήχους που δεν έχεις ξανακούσει.
Και όλα αυτά, σε απόσταση 2 εκατοστών,
πλήρη ησυχία, και το απόλυτο σκοτάδι.
Με χιλιάδες κόσμο να παρακολουθεί.
Και εμείς.. Ακίνητοι.
Στο δικό μας σενάριο. Αυτό που θέλουμε.
Ξέρουμε πως αυτό θα τελειώσει.
Ξέρουμε πως έχουμε την δυνατότητα να το ξαναφτιάξουμε
απ'την αρχή, και πάλι απ΄την αρχή,
όταν υπάρχει ανάγκη.
Όταν τα θέλω παλεύουν να βγουν από τα δεσμά
που έχεις βάλει εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν το βλέμμα σου μου μαρτυρά πως θα εκραγείς..
Ναι. Εκεί φτάσαμε.
Να κυνηγάμε τα θέλω μας, και να τα χώνουμε σ'ένα κλουβί.
Να τα φυλακίζουμε.
Και στην θέση τους, να υπάρχουν τα πρέπει.
Γιατί έτσι μας έμαθαν οι μεγάλοι.
Να χάνουμε μέρες προσυλωμένοι στα πρέπει.
Χωρίς να ακούμε τις κραυγές,
που μόνο όταν κλαίμε τις ακούμε.
Χωρίς να δίνουμε βάση σε στιγμές που μπορούν
από το πουθενά να προκαλέσουν ρίγος,
χαρά.
Έτσι περνάμε την παιδική ζωή μας.
Και όταν μεγαλώνουμε, οι περισσότεροι
έχουν συνηθίσει στα πρέπει τους.
Λίγοι είναι αυτοί που ακολουθούν την καρδιά τους.
Και αυτοί έχουν αλήτικη καρδιά.
Μια καρδιά που δραπετεύει απ΄τα δεσμά
και βρίσκει τον προορισμό της.
Βαρέθηκα να 'στε όλοι απέναντι μου, και να μου λέτε
τι πρέπει, και τι όχι.
Και ξέρεις κάτι;
Βαρέθηκα να σας ακούω.
Ποιοι είστε εσείς να μου λέτε για το καλό μου;
Εσείς που με τα χρήματα το παίζεται μεγάλοι και τρανοί,
που κανένα επίτευγμα δεν είχατε ως άτομα,
που κάθεστε και κλαίγεστε ότι είστε μέχρι το λαιμό
χωμένοι στα σκατά και στα χρέη;
Εσείς που τα ακολουθήσατε τα πρέπει στην ζωή σας,
είδα που σας έβγαλε.
Ένας γαμημένος χρόνος είναι ακόμα.
Ένας χρόνος, και τα πρέπει θα γίνουν παρελθόν.
Θα φανεί ποιος από τους δυό μας θα πετύχει στην ζωή του
και με ποιόν τρόπο.
Θα φανεί, γιατί θα με παρακολουθείτε, και θα με κρίνετε για τις πράξεις μου,
όπως και τώρα.
Μόνο που τότε, δεν θα σας πέφτει λόγος, και δεν θα μιλάτε.
Θα το βουλώνετε.
Γιατί θα βλέπετε χαμόγελα στο προσωπό μου, και θα ζηλεύετε.
Και θα ντραπείτε να μιλήσετε, γιατί θα ξέρετε ότι έχω δίκιο.
Ένας γαμημένος χρόνος.
Χτες μου είπαν να σας γράψω.
Να ξεχάσω ότι υπάρχετε, να μην με νοιάζει.
Και κέρδισα 1μιση ώρα αληθινού χαμόγελου.
Επειδή απλώς δεν υπήρχατε.
Αυτό θέλετε; Να σας μισήσω;
Αυτό θα γίνει. Θα πάρω μαζί μου όσους
μισούν τα πρέπει, και θα φύγουμε μακρυά.
Γιατί το θέλουμε. Και επειδή το θέλουμε,
θα το καταφέρουμε. Για μια φορά θα ακολουθήσουμε την καρδιά μας.
Είμαστε η γενιά της επανάστασης.
Αντιστεκόμαστε στα πρέπει, επειδή τα βαρεθήκαμε.
Βαρεθήκαμε τα κατεστημένα σας.
Θέλουμε λόγο να ξεφύγουμε από την γκρίζα πραγματικότητά σας,
και βρίσκουμε αφορμή τα θέλω μας.
Εκεί καταλήξαμε.
Να περιμένουμε να δουμε χρώμα από τα θέλω μας.
Χρώματα, τα οποία σε ταξιδεύουν,
τα οποία σε κάνουν να ξεχνιέσαι.
Χρώματα, τα οποία δεν υπάρχουν στην παλέτα ενός ζωγράφου,
αλλά στην ψυχή μας.
Φωνές, κραυγές θυμού.
Ήχους που δεν έχεις ξανακούσει.
Και όλα αυτά, σε απόσταση 2 εκατοστών,
πλήρη ησυχία, και το απόλυτο σκοτάδι.
Με χιλιάδες κόσμο να παρακολουθεί.
Και εμείς.. Ακίνητοι.
Στο δικό μας σενάριο. Αυτό που θέλουμε.
Ξέρουμε πως αυτό θα τελειώσει.
Ξέρουμε πως έχουμε την δυνατότητα να το ξαναφτιάξουμε
απ'την αρχή, και πάλι απ΄την αρχή,
όταν υπάρχει ανάγκη.
Όταν τα θέλω παλεύουν να βγουν από τα δεσμά
που έχεις βάλει εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν το βλέμμα σου μου μαρτυρά πως θα εκραγείς..
Ναι. Εκεί φτάσαμε.
Να κυνηγάμε τα θέλω μας, και να τα χώνουμε σ'ένα κλουβί.
Να τα φυλακίζουμε.
Και στην θέση τους, να υπάρχουν τα πρέπει.
Γιατί έτσι μας έμαθαν οι μεγάλοι.
Να χάνουμε μέρες προσυλωμένοι στα πρέπει.
Χωρίς να ακούμε τις κραυγές,
που μόνο όταν κλαίμε τις ακούμε.
Χωρίς να δίνουμε βάση σε στιγμές που μπορούν
από το πουθενά να προκαλέσουν ρίγος,
χαρά.
Έτσι περνάμε την παιδική ζωή μας.
Και όταν μεγαλώνουμε, οι περισσότεροι
έχουν συνηθίσει στα πρέπει τους.
Λίγοι είναι αυτοί που ακολουθούν την καρδιά τους.
Και αυτοί έχουν αλήτικη καρδιά.
Μια καρδιά που δραπετεύει απ΄τα δεσμά
και βρίσκει τον προορισμό της.
0 σχόλια:
Post a Comment