Βράδια.

Γιατί να έιναι τόσο κακό να αγαπάς το σκοτάδι;

Τα βράδια μπορείς να σαι αυτός που δεν είσαι την μέρα.

Τα βράδια κοιμάσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι.

Τα βράδια περνάνε τόσο εύκολα όταν έχεις καλή παρέα..

Ναι, ζηλεύω.

Ζηλεύω αυτούς που μπορούν κι απολαμβάνουν τα βράδια.

Τους ζηλεύω, γιατί ζουν κάτι που εγώ δεν έχω την πολυτέλεια να ζήσω.

Τους ζηλεύω γιατί ξέρουν κάτι που δεν ξέρω.

Αν υπάρχει μαγεία.

Και κατά την γνώμη μου, υπάρχει..

Δεν είναι τυχαίο που λένε πως ο άνθρωπος έχει δυο εαυτούς και πολλές μεριές.

Και πολλές φορές, τα αληθινά τα βράδια συμβαίνουν.

Βράδυ μένεις ξύπνιος για να περιμένεις ένα μήνυμα,

Βράδυ σε τρώνε και σε βασανίζουν οι σκέψεις,

Βράδυ σκέφτεσαι πως θα ομορφήνεις την επόμενη μέρα,

Βράδυ ξεσπάς είτε με χαμόγελα, είτε με δάκρυα..

Και τι πιο μαγικό από αυτό..

Να βλέπεις τον αληθινό σου εαυτό, χωρίς να χρειαστείς καθρέφτη..

Δεν είναι τυχαίο που, ακόμη κι αν φοβάσαι το σκοτάδι, νιώθεις ασφάλεια το βράδυ.

Υπάρχουν βέβαια, δυο διαφορετικές εκδοχές του πως περνάει ο άνθρωπος τα βράδια του.

Η μία είναι, σε κλειστό κι απομονωμένο χώρο,

Η άλλη είναι είτε σε ανοιχτό χώρο, είτε σε κλείστο, με άτομα να ξεχυλίζουν χαρά και ζωντάνια δίπλα τους.

Και οι δυο εκδοχές, σου παρέχουν ασφάλεια.

Μια ασφάλεια, που νικάει την ανασφάλεια.

Δεν είναι επίσης τυχαίο που, τα βράδια συνήθως εμφανίζονται τα ξύδια.

Γιατί έρχονται οι σκέψεις για συντροφιά, ή απλά η κοπέλα που σου ‘χει τρελάνει τα μυαλά για μια μπύρα στα γρήγορα.

Η μια γίνονται δυο, οι δυο 4, και ούτω κάθ’εξης.. μαθηματικά ξέρεις.

Κι εκεί που ένιωθες μόνος και θλιμμένος, γελοίος κατά την γνώμη μου,

Αρχίζει κι αποκτά νόημα η νύχτα σου.

Η όλη μοναξιά εξαφανίζεται. Είτε φταίει το ποτό που χεις μπροστά σου,

Είτε η γκόμενα που σου χει πάρει τα μυαλά.

Ζηλεύω όλους όσους έχουν ευκαιρία στη νύχτα.

Λυπάμαι όμως εκείνους που δεν την απολαμβάνουν.

Λυπάμαι εκείνους που δεν ξέρουν το πως γίνεται.

Το τι χρειάζεται για να γίνει μια νύχτα όμορφη.

Εκείνους που ψάχνουν σε λάθος πράγματα, νοήματα χωρίς νόημα,

Και άλογη λογική..

Και επίσης λυπάμαι, εκείνους που δεν ξέρουν πως να δουν τα αστέρια.

Τα αστέρια..

Τα αστέρια βρίσκονται εκεί, για να φωτίζεται το σκοτάδι.

Για να υπάρξει μια μικρή ισορροπία στην όραση, στο τοπίο, και στην αντίθεση ‘’φως-σκοτάδι’’.

Δεν είναι ανάγκη να τα λατρέψεις.

Θεωρώ πως κι εμείς είμαστε αστέρια στον σκοτείνο κι άχαρο κόσμο στον οποίο ζούμε.

Κι όμως, υπάρχει και ισορροπία, και αρμονία.

Το θέαμα σε γαληνεύει.

Γενικότερα έχω θέμα με τα αστέρια.

Κάθομαι και τα κοιτάω (όποτε έχω ευκαιρία) και βγάζω σενάρια για το καθένα.

Ή σκέφτομαι τι ευχή μπορεί να κουβαλάει εκείνο εκεί που πέφτει.

Έτσι ηρεμώ. Γιατί ξέρω, πως οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουν σε κάτι.

Στη μαγεία.

Κι αυτή η μαγεία σου εμφανίζεται μόνο την νύχτα..

Εκεί που έχεις αράξει στο γκαζόν της αυλής σου, μ΄ένα τσιγάρο να καίγεται ασταμάτητα, κι ένα μπουκάλι κρασί δίπλα.

Είτε είσαι μόνος, είτε με παρέα.

Αυτή τη μαγεία ζηλεύω.

Και θαυμάζω αυτούς που την κυνηγάνε για να την απολαύσουν.

Γι αυτά τα βράδια ζω, κι ας πεθάνει και η τελευταία μου ελπίδα..