Βράδια.

Γιατί να έιναι τόσο κακό να αγαπάς το σκοτάδι;

Τα βράδια μπορείς να σαι αυτός που δεν είσαι την μέρα.

Τα βράδια κοιμάσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι.

Τα βράδια περνάνε τόσο εύκολα όταν έχεις καλή παρέα..

Ναι, ζηλεύω.

Ζηλεύω αυτούς που μπορούν κι απολαμβάνουν τα βράδια.

Τους ζηλεύω, γιατί ζουν κάτι που εγώ δεν έχω την πολυτέλεια να ζήσω.

Τους ζηλεύω γιατί ξέρουν κάτι που δεν ξέρω.

Αν υπάρχει μαγεία.

Και κατά την γνώμη μου, υπάρχει..

Δεν είναι τυχαίο που λένε πως ο άνθρωπος έχει δυο εαυτούς και πολλές μεριές.

Και πολλές φορές, τα αληθινά τα βράδια συμβαίνουν.

Βράδυ μένεις ξύπνιος για να περιμένεις ένα μήνυμα,

Βράδυ σε τρώνε και σε βασανίζουν οι σκέψεις,

Βράδυ σκέφτεσαι πως θα ομορφήνεις την επόμενη μέρα,

Βράδυ ξεσπάς είτε με χαμόγελα, είτε με δάκρυα..

Και τι πιο μαγικό από αυτό..

Να βλέπεις τον αληθινό σου εαυτό, χωρίς να χρειαστείς καθρέφτη..

Δεν είναι τυχαίο που, ακόμη κι αν φοβάσαι το σκοτάδι, νιώθεις ασφάλεια το βράδυ.

Υπάρχουν βέβαια, δυο διαφορετικές εκδοχές του πως περνάει ο άνθρωπος τα βράδια του.

Η μία είναι, σε κλειστό κι απομονωμένο χώρο,

Η άλλη είναι είτε σε ανοιχτό χώρο, είτε σε κλείστο, με άτομα να ξεχυλίζουν χαρά και ζωντάνια δίπλα τους.

Και οι δυο εκδοχές, σου παρέχουν ασφάλεια.

Μια ασφάλεια, που νικάει την ανασφάλεια.

Δεν είναι επίσης τυχαίο που, τα βράδια συνήθως εμφανίζονται τα ξύδια.

Γιατί έρχονται οι σκέψεις για συντροφιά, ή απλά η κοπέλα που σου ‘χει τρελάνει τα μυαλά για μια μπύρα στα γρήγορα.

Η μια γίνονται δυο, οι δυο 4, και ούτω κάθ’εξης.. μαθηματικά ξέρεις.

Κι εκεί που ένιωθες μόνος και θλιμμένος, γελοίος κατά την γνώμη μου,

Αρχίζει κι αποκτά νόημα η νύχτα σου.

Η όλη μοναξιά εξαφανίζεται. Είτε φταίει το ποτό που χεις μπροστά σου,

Είτε η γκόμενα που σου χει πάρει τα μυαλά.

Ζηλεύω όλους όσους έχουν ευκαιρία στη νύχτα.

Λυπάμαι όμως εκείνους που δεν την απολαμβάνουν.

Λυπάμαι εκείνους που δεν ξέρουν το πως γίνεται.

Το τι χρειάζεται για να γίνει μια νύχτα όμορφη.

Εκείνους που ψάχνουν σε λάθος πράγματα, νοήματα χωρίς νόημα,

Και άλογη λογική..

Και επίσης λυπάμαι, εκείνους που δεν ξέρουν πως να δουν τα αστέρια.

Τα αστέρια..

Τα αστέρια βρίσκονται εκεί, για να φωτίζεται το σκοτάδι.

Για να υπάρξει μια μικρή ισορροπία στην όραση, στο τοπίο, και στην αντίθεση ‘’φως-σκοτάδι’’.

Δεν είναι ανάγκη να τα λατρέψεις.

Θεωρώ πως κι εμείς είμαστε αστέρια στον σκοτείνο κι άχαρο κόσμο στον οποίο ζούμε.

Κι όμως, υπάρχει και ισορροπία, και αρμονία.

Το θέαμα σε γαληνεύει.

Γενικότερα έχω θέμα με τα αστέρια.

Κάθομαι και τα κοιτάω (όποτε έχω ευκαιρία) και βγάζω σενάρια για το καθένα.

Ή σκέφτομαι τι ευχή μπορεί να κουβαλάει εκείνο εκεί που πέφτει.

Έτσι ηρεμώ. Γιατί ξέρω, πως οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουν σε κάτι.

Στη μαγεία.

Κι αυτή η μαγεία σου εμφανίζεται μόνο την νύχτα..

Εκεί που έχεις αράξει στο γκαζόν της αυλής σου, μ΄ένα τσιγάρο να καίγεται ασταμάτητα, κι ένα μπουκάλι κρασί δίπλα.

Είτε είσαι μόνος, είτε με παρέα.

Αυτή τη μαγεία ζηλεύω.

Και θαυμάζω αυτούς που την κυνηγάνε για να την απολαύσουν.

Γι αυτά τα βράδια ζω, κι ας πεθάνει και η τελευταία μου ελπίδα..

νο ταιτλ.

Είστε κι όλοι εσείς που μιλάτε για ελευθερία,που δείχνετε στους άλλους ότι την έχετε.. Ότι την ζείτε.
Την έχετε πραγματικά;

Τι είναι ελευθερία για σας;
Είναι η κρίση σας να μην εξαρτάται από κανέναν;
Είναι να βγαίνετε, και να αλητεύετε;
Να έχετε λεφτά, ανεξαρτησία, και άλλα πλούτη;
Τι;

Σας ζηλεύω όλους. 
Ζηλεύω το κάθε είδος ελευθερίας σας.
Ζηλεύω όλα αυτά που δεν έχω, κι ας γίνομαι αχάριστη.
Κι ας ξέρω ότι τίποτα από αυτά δεν θα μου φέρουν το καλό μου,
εγώ συνεχίζω να σας ζηλεύω.

Το καλό μου.. χμμ.
Βλέπεις, βιαζόμουν να μεγαλώσω. 
Δεν ήθελα να δω τα άσχημα της ενηλικίωσης..
Ή μάλλον τα 'βλεπα, αλλά δεν έδινα τόση βάση.
Κι όμως, δεν κατάφερα να κατακτήσω τίποτα. 
Όλα τα όνειρά μου, κι όλα τα θέλω μου, πήγαν στράφι.
Κι αυτό γιατί; Γιατί δεν πάλεψα.
Γιατί δεν διεκδίκησα, γιατί δεν πίστεψα.
Ναι, τα παραδέχομαι. 
Δεν αλλάζει όμως ο χαρακτήρας μου, έτσι είναι.
Και το μόνο που μου μένει, είναι να το παραδεχτώ.
Ήμουν λάθος, σε πολλά, κι όμως τα ήθελα. 
Κι ας πέτυχα τα μισά, χαλάλι. Το άξιζα.

Τι σε νοιάζει, θα μου πεις; 
Φυσικά και δεν σε νοιάζει.
Φυσικά και δεν νοιάζει κανέναν σας τι περνάω.
Γιατί κανείς δεν με ξέρει, κανείς δεν θέλησε να με μάθει.
Να μάθει τα θέλω μου, το χαρακτήρα μου, τη δύναμή μου. (που προφανώς είναι λιγότερη από όσο σκεφτόμουν.)
Κανείς..
Ούτε καν εσύ. Όσο κι αν με αγαπάς..
Φοβάσαι, το ξέρω. Όλοι κάτι φοβόμαστε..
Κι εγώ με την σειρά μου, φοβάμαι πως απέτυχα..

Την καληνύχτα μου.

Grown ups.

Τώρα που μεγάλωσα, χρειάζομαι μια καλή εισαγωγή για κάθε κείμενό μου..

Θυμάσαι παλιά που θέλαμε να μεγαλώσουμε, για να μπορούμε να κάνουμε αυτά που δεν μας άφηναν,
ή αυτά που ήταν παράνομα σε μικρή ηλικία;
Θυμάσαι πόσο ζηλεύαμε, πόσο βιαζόμασταν;
(άκου ποιος μιλάει, εγώ, που έβαζα παραπάνω χρόνια όταν συστηνόμουν..)
Θυμάσαι τις εποχές που τα λεφτά δεν τα μετρούσαν;
Τότε, που αγόραζες όλο τον κόσμο. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες..

Πως περνάει έτσι ο καιρός, ή μάλλον καλύτερα, πως αλλάζει τόσο γρήγορα..

Και να που έφτασα στην καλύτερη ηλικία, σε λάθος όμως εποχή.
Τώρα, οι ασχολίες μου θα 'πρεπε να 'ναι τσιγάρο, φαϊ, ποτό, χορός.
Αυτά περίμενα. Να βγαίνω, να πηγαίνω εκδρομές, και να χαλαρώσω λίγο από το πίξιμο.
Αντ'αυτού, κάθομαι και τα ξύνω, χωρίς να 'χω λεφτά, χωρίς να μπορώ να κάνω τα όνειρά μου πράξη,
με τόσα δεν και πρέπει. 
Πάλι απ'την αρχή δηλαδή..
Και τώρα δεν δικαιολογείσαι. Δεν είσαι μικρός πια.
Έχεις ευθύνες. Έχεις υποχρεώσεις. Μαλάκα.

Είναι περιπτώσεις και περιπτώσεις. 
Άλλους τους ήθελε, και άλλους τους έχεσε που λένε..
Εμένα δεν μου πήγαν καλά τα πράγματα.
Βλέπεις, βιαζόμουν πιο πολύ από τους άλλους να μεγαλώσω..
Δεν εκτίμησα την ηλικία μου. 
(άλλοι βγάζουν χρόνια, εγώ έβαζα..)
Και τώρα θέλω να βάλω, κι άλλα χρόνια.
Μπας και σώσω κάτι. Μπας και μετά από όσα χρόνια βάλω,
θα βρίσκομαι σε μια καλύτερη κατάσταση.

Ευθύνες..

Αν οι ευθύνες είναι να ζηλεύεις τον άλλο που τα βγάζει πέρα, εγώ πάσο..
Στον εαυτό σου δεν έχεις ούτε ευθύνη, ούτε υποχρέωση. 
Θα επιζήσει.
Οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις είναι απέναντι στους άλλους.
"Απέναντι" είναι η πρόθεση τους.
Ο εαυτός σου θα επιβιώσει, ακόμα κι αν πεινάσει όπως ένα αδέσποτο σκυλί.

Αντί να χορεύουμε, και να χαιρόμαστε,
και να χαμογελάμε, και να ερωτοτροπούμε ελεύθερα,
σκεφτόμαστε το τι θα φάμε αύριο.
Να γιατί γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή.
Γιατί το πάνω χέρι το πήραν τα λεφτά που δεν έχουμε.
Και οι φόβοι, και ο μόχθος, και η λύπη.

Ευκαιρίες..

Αμ οι ευκαιρίες; Φτάσαμε να τις περιμένουμε στο πατάκι του σπιτιού μας,
αντί να τις κυνηγάμε, και να παρακαλάμε γι'αυτές.
Οι ευκαιρίες πήραν πρόσωπο, και δεν είναι σίγουρα το πρόσωπο του φίλου μας,
ή του γονιού μας, ή του αγαπημένου μας.
Ζητούσες ευκαιρίες από μικρό παιδί, να αποδείξεις ότι μπορείς..
Και τώρα κατάντησες να περιμένεις να στην δώσουν.

Πως χάλασα έτσι;
Εγώ που έγραφα γι΄αγάπη κι έρωτες
και ροζ συννεφάκια,
εγώ που είχα το κεφάλι ψηλά και κανείς δεν μ'υποχρέωνε να το σκύψω
να γράφω έτσι;
Ντροπή μου..
Κατάντησα σαν όλους τους υστερικούς,
τους αναξιόπιστους κι όλους τους άλλους εκεί έξω.
4 τοίχοι δεν με κρύβουν πιά.

Και κάπου εδώ είναι που λέω "αχ, και να΄μουνα πάλι παιδί για λίγο..
να μπορώ να βγω να παίξω, να βραχώ και να λερωθώ,
να μην με νοιάζει τι θα φάω, και ποιος θα έρθει σπίτι μου,
να νιώσω λίγο ξέγνοιαστα, κι αξέχαστα.."

Καλή τύχη εαυτέ μου, στην ένταξη της κατηγορίας των Grown ups.
Αυτό δεν ήθελες; Πάρε να'χεις. 
Κι αν κλαφτείς, να κλαίγεσαι, γιατί γυρισμό δεν έχει..