Βράδια.

Γιατί να έιναι τόσο κακό να αγαπάς το σκοτάδι;

Τα βράδια μπορείς να σαι αυτός που δεν είσαι την μέρα.

Τα βράδια κοιμάσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι.

Τα βράδια περνάνε τόσο εύκολα όταν έχεις καλή παρέα..

Ναι, ζηλεύω.

Ζηλεύω αυτούς που μπορούν κι απολαμβάνουν τα βράδια.

Τους ζηλεύω, γιατί ζουν κάτι που εγώ δεν έχω την πολυτέλεια να ζήσω.

Τους ζηλεύω γιατί ξέρουν κάτι που δεν ξέρω.

Αν υπάρχει μαγεία.

Και κατά την γνώμη μου, υπάρχει..

Δεν είναι τυχαίο που λένε πως ο άνθρωπος έχει δυο εαυτούς και πολλές μεριές.

Και πολλές φορές, τα αληθινά τα βράδια συμβαίνουν.

Βράδυ μένεις ξύπνιος για να περιμένεις ένα μήνυμα,

Βράδυ σε τρώνε και σε βασανίζουν οι σκέψεις,

Βράδυ σκέφτεσαι πως θα ομορφήνεις την επόμενη μέρα,

Βράδυ ξεσπάς είτε με χαμόγελα, είτε με δάκρυα..

Και τι πιο μαγικό από αυτό..

Να βλέπεις τον αληθινό σου εαυτό, χωρίς να χρειαστείς καθρέφτη..

Δεν είναι τυχαίο που, ακόμη κι αν φοβάσαι το σκοτάδι, νιώθεις ασφάλεια το βράδυ.

Υπάρχουν βέβαια, δυο διαφορετικές εκδοχές του πως περνάει ο άνθρωπος τα βράδια του.

Η μία είναι, σε κλειστό κι απομονωμένο χώρο,

Η άλλη είναι είτε σε ανοιχτό χώρο, είτε σε κλείστο, με άτομα να ξεχυλίζουν χαρά και ζωντάνια δίπλα τους.

Και οι δυο εκδοχές, σου παρέχουν ασφάλεια.

Μια ασφάλεια, που νικάει την ανασφάλεια.

Δεν είναι επίσης τυχαίο που, τα βράδια συνήθως εμφανίζονται τα ξύδια.

Γιατί έρχονται οι σκέψεις για συντροφιά, ή απλά η κοπέλα που σου ‘χει τρελάνει τα μυαλά για μια μπύρα στα γρήγορα.

Η μια γίνονται δυο, οι δυο 4, και ούτω κάθ’εξης.. μαθηματικά ξέρεις.

Κι εκεί που ένιωθες μόνος και θλιμμένος, γελοίος κατά την γνώμη μου,

Αρχίζει κι αποκτά νόημα η νύχτα σου.

Η όλη μοναξιά εξαφανίζεται. Είτε φταίει το ποτό που χεις μπροστά σου,

Είτε η γκόμενα που σου χει πάρει τα μυαλά.

Ζηλεύω όλους όσους έχουν ευκαιρία στη νύχτα.

Λυπάμαι όμως εκείνους που δεν την απολαμβάνουν.

Λυπάμαι εκείνους που δεν ξέρουν το πως γίνεται.

Το τι χρειάζεται για να γίνει μια νύχτα όμορφη.

Εκείνους που ψάχνουν σε λάθος πράγματα, νοήματα χωρίς νόημα,

Και άλογη λογική..

Και επίσης λυπάμαι, εκείνους που δεν ξέρουν πως να δουν τα αστέρια.

Τα αστέρια..

Τα αστέρια βρίσκονται εκεί, για να φωτίζεται το σκοτάδι.

Για να υπάρξει μια μικρή ισορροπία στην όραση, στο τοπίο, και στην αντίθεση ‘’φως-σκοτάδι’’.

Δεν είναι ανάγκη να τα λατρέψεις.

Θεωρώ πως κι εμείς είμαστε αστέρια στον σκοτείνο κι άχαρο κόσμο στον οποίο ζούμε.

Κι όμως, υπάρχει και ισορροπία, και αρμονία.

Το θέαμα σε γαληνεύει.

Γενικότερα έχω θέμα με τα αστέρια.

Κάθομαι και τα κοιτάω (όποτε έχω ευκαιρία) και βγάζω σενάρια για το καθένα.

Ή σκέφτομαι τι ευχή μπορεί να κουβαλάει εκείνο εκεί που πέφτει.

Έτσι ηρεμώ. Γιατί ξέρω, πως οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουν σε κάτι.

Στη μαγεία.

Κι αυτή η μαγεία σου εμφανίζεται μόνο την νύχτα..

Εκεί που έχεις αράξει στο γκαζόν της αυλής σου, μ΄ένα τσιγάρο να καίγεται ασταμάτητα, κι ένα μπουκάλι κρασί δίπλα.

Είτε είσαι μόνος, είτε με παρέα.

Αυτή τη μαγεία ζηλεύω.

Και θαυμάζω αυτούς που την κυνηγάνε για να την απολαύσουν.

Γι αυτά τα βράδια ζω, κι ας πεθάνει και η τελευταία μου ελπίδα..

νο ταιτλ.

Είστε κι όλοι εσείς που μιλάτε για ελευθερία,που δείχνετε στους άλλους ότι την έχετε.. Ότι την ζείτε.
Την έχετε πραγματικά;

Τι είναι ελευθερία για σας;
Είναι η κρίση σας να μην εξαρτάται από κανέναν;
Είναι να βγαίνετε, και να αλητεύετε;
Να έχετε λεφτά, ανεξαρτησία, και άλλα πλούτη;
Τι;

Σας ζηλεύω όλους. 
Ζηλεύω το κάθε είδος ελευθερίας σας.
Ζηλεύω όλα αυτά που δεν έχω, κι ας γίνομαι αχάριστη.
Κι ας ξέρω ότι τίποτα από αυτά δεν θα μου φέρουν το καλό μου,
εγώ συνεχίζω να σας ζηλεύω.

Το καλό μου.. χμμ.
Βλέπεις, βιαζόμουν να μεγαλώσω. 
Δεν ήθελα να δω τα άσχημα της ενηλικίωσης..
Ή μάλλον τα 'βλεπα, αλλά δεν έδινα τόση βάση.
Κι όμως, δεν κατάφερα να κατακτήσω τίποτα. 
Όλα τα όνειρά μου, κι όλα τα θέλω μου, πήγαν στράφι.
Κι αυτό γιατί; Γιατί δεν πάλεψα.
Γιατί δεν διεκδίκησα, γιατί δεν πίστεψα.
Ναι, τα παραδέχομαι. 
Δεν αλλάζει όμως ο χαρακτήρας μου, έτσι είναι.
Και το μόνο που μου μένει, είναι να το παραδεχτώ.
Ήμουν λάθος, σε πολλά, κι όμως τα ήθελα. 
Κι ας πέτυχα τα μισά, χαλάλι. Το άξιζα.

Τι σε νοιάζει, θα μου πεις; 
Φυσικά και δεν σε νοιάζει.
Φυσικά και δεν νοιάζει κανέναν σας τι περνάω.
Γιατί κανείς δεν με ξέρει, κανείς δεν θέλησε να με μάθει.
Να μάθει τα θέλω μου, το χαρακτήρα μου, τη δύναμή μου. (που προφανώς είναι λιγότερη από όσο σκεφτόμουν.)
Κανείς..
Ούτε καν εσύ. Όσο κι αν με αγαπάς..
Φοβάσαι, το ξέρω. Όλοι κάτι φοβόμαστε..
Κι εγώ με την σειρά μου, φοβάμαι πως απέτυχα..

Την καληνύχτα μου.

Grown ups.

Τώρα που μεγάλωσα, χρειάζομαι μια καλή εισαγωγή για κάθε κείμενό μου..

Θυμάσαι παλιά που θέλαμε να μεγαλώσουμε, για να μπορούμε να κάνουμε αυτά που δεν μας άφηναν,
ή αυτά που ήταν παράνομα σε μικρή ηλικία;
Θυμάσαι πόσο ζηλεύαμε, πόσο βιαζόμασταν;
(άκου ποιος μιλάει, εγώ, που έβαζα παραπάνω χρόνια όταν συστηνόμουν..)
Θυμάσαι τις εποχές που τα λεφτά δεν τα μετρούσαν;
Τότε, που αγόραζες όλο τον κόσμο. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες..

Πως περνάει έτσι ο καιρός, ή μάλλον καλύτερα, πως αλλάζει τόσο γρήγορα..

Και να που έφτασα στην καλύτερη ηλικία, σε λάθος όμως εποχή.
Τώρα, οι ασχολίες μου θα 'πρεπε να 'ναι τσιγάρο, φαϊ, ποτό, χορός.
Αυτά περίμενα. Να βγαίνω, να πηγαίνω εκδρομές, και να χαλαρώσω λίγο από το πίξιμο.
Αντ'αυτού, κάθομαι και τα ξύνω, χωρίς να 'χω λεφτά, χωρίς να μπορώ να κάνω τα όνειρά μου πράξη,
με τόσα δεν και πρέπει. 
Πάλι απ'την αρχή δηλαδή..
Και τώρα δεν δικαιολογείσαι. Δεν είσαι μικρός πια.
Έχεις ευθύνες. Έχεις υποχρεώσεις. Μαλάκα.

Είναι περιπτώσεις και περιπτώσεις. 
Άλλους τους ήθελε, και άλλους τους έχεσε που λένε..
Εμένα δεν μου πήγαν καλά τα πράγματα.
Βλέπεις, βιαζόμουν πιο πολύ από τους άλλους να μεγαλώσω..
Δεν εκτίμησα την ηλικία μου. 
(άλλοι βγάζουν χρόνια, εγώ έβαζα..)
Και τώρα θέλω να βάλω, κι άλλα χρόνια.
Μπας και σώσω κάτι. Μπας και μετά από όσα χρόνια βάλω,
θα βρίσκομαι σε μια καλύτερη κατάσταση.

Ευθύνες..

Αν οι ευθύνες είναι να ζηλεύεις τον άλλο που τα βγάζει πέρα, εγώ πάσο..
Στον εαυτό σου δεν έχεις ούτε ευθύνη, ούτε υποχρέωση. 
Θα επιζήσει.
Οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις είναι απέναντι στους άλλους.
"Απέναντι" είναι η πρόθεση τους.
Ο εαυτός σου θα επιβιώσει, ακόμα κι αν πεινάσει όπως ένα αδέσποτο σκυλί.

Αντί να χορεύουμε, και να χαιρόμαστε,
και να χαμογελάμε, και να ερωτοτροπούμε ελεύθερα,
σκεφτόμαστε το τι θα φάμε αύριο.
Να γιατί γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή.
Γιατί το πάνω χέρι το πήραν τα λεφτά που δεν έχουμε.
Και οι φόβοι, και ο μόχθος, και η λύπη.

Ευκαιρίες..

Αμ οι ευκαιρίες; Φτάσαμε να τις περιμένουμε στο πατάκι του σπιτιού μας,
αντί να τις κυνηγάμε, και να παρακαλάμε γι'αυτές.
Οι ευκαιρίες πήραν πρόσωπο, και δεν είναι σίγουρα το πρόσωπο του φίλου μας,
ή του γονιού μας, ή του αγαπημένου μας.
Ζητούσες ευκαιρίες από μικρό παιδί, να αποδείξεις ότι μπορείς..
Και τώρα κατάντησες να περιμένεις να στην δώσουν.

Πως χάλασα έτσι;
Εγώ που έγραφα γι΄αγάπη κι έρωτες
και ροζ συννεφάκια,
εγώ που είχα το κεφάλι ψηλά και κανείς δεν μ'υποχρέωνε να το σκύψω
να γράφω έτσι;
Ντροπή μου..
Κατάντησα σαν όλους τους υστερικούς,
τους αναξιόπιστους κι όλους τους άλλους εκεί έξω.
4 τοίχοι δεν με κρύβουν πιά.

Και κάπου εδώ είναι που λέω "αχ, και να΄μουνα πάλι παιδί για λίγο..
να μπορώ να βγω να παίξω, να βραχώ και να λερωθώ,
να μην με νοιάζει τι θα φάω, και ποιος θα έρθει σπίτι μου,
να νιώσω λίγο ξέγνοιαστα, κι αξέχαστα.."

Καλή τύχη εαυτέ μου, στην ένταξη της κατηγορίας των Grown ups.
Αυτό δεν ήθελες; Πάρε να'χεις. 
Κι αν κλαφτείς, να κλαίγεσαι, γιατί γυρισμό δεν έχει..

Αγάπη.

Ας το πάω εγωιστικά το θέμα, μπας και με ακούσει κανείς σε αυτόν τον κόσμο.
Έχω μιλήσει τόσες φορές για την αγάπη, και ακόμα δεν κατάφερα να αποδείξω τι σημαίνει.
Ας το πάμε με την ιδανική για ΄μενα αγάπη.

Δεν είναι μόνο παραμύθια, και πρίγκιπες και κάστρα.
Ούτε μόνο λουλούδια, ούτε τραγούδια με κεράκια, ούτε κούτες με ένα κάρο δώρα.
Όχι.

Αγάπη για ΄μενα είναι να θες και να σε θέλει ο άλλος ολοκληρωτικά.
Να 'χεις το μυαλό και το σώμα του άλλου στα χέρια σου. 
Να τα έλεγχεις. Να τα κάνεις ότι θες.
Να υπάρχει εγωισμός του εμείς.
Να είναι κάτι δυνατό, κάτι φρικαλαίο, κάτι υπερβολικό. 
Μια σχέση υπερβολική για τους άλλους.
Κι όμως, σε μας να μοιάζει τόσο ιδανική.

Μια αγάπη "παρανοϊκή και απόλυτη".
Να νιώθεις ρίγος μετά από χρόνια, σε κάθε κοίταγμα.
Να ακούς την φωνή του, και να σε πιάνει ταχυπαλμία. 
Να ταλαιπωρείσαι κάθε μέρα μέχρι να βρεθείτε.
Να ταλαιπωρείσαι ψυχολογικά.

Μια αγάπη για 'μενα είναι αρρωστημένη.

Ποιο το νόημα να αγαπάς όταν δεν είναι αρρωστημένο; 

Ναι, υπάρχουν πολλοί περιορισμοί μέσα σε λέξεις.
Δεν εννοώ να λατρεύεις τον άλλο, παρανοϊκά, απόλυτα, αρρωστημένα.
Εσύ να νιώθεις έτσι, όχι ο άλλος. 
Εσύ να είσαι τρελή και παρανοϊκή για πάρτυ του. 
Όχι να κάνεις αυτόν να είναι τρελός και παρανοϊκός γενικότερα.

Να λιώνεις.
Να χάνεσαι.
Να μην ξέρεις τι έχεις, πέρα από αυτόν.

Αυτό είναι για ΄μενα αγάπη.

Και όλα τα άλλα τα ρομαντικά πράγματα, θα 'ρθουν από μόνα τους.

Να φωνάζεις. Και να μην ντρέπεσαι να φωνάζεις.
Να υποδείχνεις.
Να μαθαίνεις.
Και να λανθάνεις.
Αγάπη είναι, όχι ατομική βόμβα.

Να συγχωρείς..

Να συγχωρείς τα πάντα και να μην καταπιέζεις.
Να βρεις αυτό το κάτι, που θα τον κάνεις να μείνει για πάντα δίπλα σου.
Και όταν σου πει πως θα μείνει, τότε να τον αγαπήσεις αρρωστημένα.

Κι όταν στο δείξει, ξεπέρασε τα όρια.
Χάσε την λογική σου. 
Φτιάξε το τέλειο, χωρίς την λογική σου.

Και κάτι ακόμα..

Μην αφήσεις κανέναν να μπει. Κανέναν.
Κανέναν εκτός αυτόν.
Μόνο αυτός να ξέρει τον εσωτερικό σου κόσμο, καλύτερα και από 'σενα.
Κι αν δεν σου φερθεί ανάλογα, χαλάλι..
Κι αυτό αρρωστημένο είναι..

What's the point in all this, anyway?

Και προσπαθείς, προσπαθείς, προσπαθείς, κι όλο λες να φύγεις, και πάντα μένεις εκεί..
Προσπαθείς ν'αντέξεις, προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου κάθε φορά, παλεύεις..
Παλεύεις για κάτι που στην ουσία είναι ανούσιο, κι όμως, της στιγμής πολύ σημαντικό..
Δίνεις την μάχη με τον δαίμονά σου. 
Ποιος λες να νικήσει στην τελική; 

Κι όλο σκέφτεσαι τα βράδια, κι όλο φοβάσαι να κοιμηθείς,
κι όλο βασανίζεσαι με πράγματα ανύπαρκτα, 
κι όμως αυτά παραμένουν εκεί..
Παραμονεύουν τον ύπνο σου, τα όνειρά σου,
θέλοντας να χτυπήσουν ακριβώς εκεί!
Κι εσύ τα αφήνεις.
Γιατί έτσι γεννήθηκες εσύ.
Αδύναμος, και χωρίς λογική. 
Χωρίς την κοινή λογική.

Κι έπειτα από πολλά ξενύχτια, 
πολλά βράδια που δεν ξημέρωσαν ποτέ, 
και πολλές ώρες αφιερωμένες στους δαίμονές σου,
παίρνεις την απόφαση να κοιμηθείς, να γαληνέψεις..
Ποιός όμως είναι εκεί; 
Κανείς..

Είναι ειρωνεία ξέρεις, να παλεύεις μόνος.
Να προσπαθείς για κάτι που το θες πολύ, μόνος.
Χωρίς βοήθεια.
Και είναι ειρωνεία, γιατί γεννηθήκαμε για να παλεύουμε δυο-δυο σε κάθε περίσταση.

Και ξέρεις τι άλλο είναι ειρωνεία; 

...

Να έχεις φύγει μακριά για να καταλάβεις επιτέλους ποιος πραγματικά είσαι.
Να έχεις αφήσει τα πάντα στη ζωή σου στάσιμα, κι αυτά να μεταβάλονται χωρίς εσένα.
Κι εκεί μακριά που είσαι, να μην έχεις πολλούς λόγους να παλέψεις..
Κι όμως, να συνεχίζεις, και να φθείρεις την ψυχή σου,
και να αντιμετωπίζεις κάθε εμπόδιο, κάθε δαίμονα, και κάθε κακή σκέψη..
Ακόμα και μόνος.
Γιατί πιστεύεις πως αξίζει.
Και πείθεις τον εαυτό σου πως αξίζει.
Γιατί αλλιώς, δεν θα γυρνούσες πίσω, ούτε θα πάλευες με τόσα κύμματα.

Μέχρι και το πιο μικρό και αθώο "σ'αγαπώ" από ένα φίλο,
σου δίνει λόγο να παλεύεις.
Ένα "σε περιμένω","γύρνα πίσω","σ'έχω ανάγκη".
Ένα μονάχα! Ένα..
Μέχρι κι αυτά αρκούν για να παλέψεις.
Τους δικούς σου δαίμονες, αλλά και των άλλων.
Έχεις αυτόν τον κάποιο να στα πει;..

Κι όμως, τρελαίνεσαι κάθε βράδυ, 
τρελαίνεσαι, και χάνεις και την λίγη λογική που σου 'χει απομείνει,
και τα χάνεις, χάνεις τον κόσμο γύρω σου!
Χάνεις τα πάντα, και συνεχίζεις να τρελαίνεσαι..
Και παλεύεις πάλι, παλέυεις, παλεύεις, παλεύεις, 
πάλι με δαίμονες, και δράκους, και κύμματα, και σκοτεινούς ιππότες..
Χάνεις τον κόσμο, γιατί δεν τον βλέπεις..
Γιατί δεν θες να δεις άλλη πλευρά εκτός από την δική σου.
Κι αυτό σε κάνει να βασανίζεσαι ακόμα περισσότερο.
Που οι άλλοι δεν βλέπουν τα πράγματα όπως εσύ.
Και παλεύεις και μ'αυτούς.. 

Και μετά ξυπνάς..
Και φοβάσαι..
Και ξεσπάς..

My..life.

I was born and raised in a family with a lot of members. I never missed anyone (except my father, he left when i was 6 months old, and came back when i was 4). Somebody was always there with me. Either to help me, either not to feel alone, or afraid. 

That's how i was raised. Not to miss anyone. I was always with someone at home, always with someone outside, always with a lot of people, or i'd get back at home early. Even if this was for my own protection, it has damaged me, mentally. I'm more afraid now that i'm old enough to judge what's right or wrong. I'm more afraid to be out late at night, it seems wrong to me. It seems wrong to have fun, not to care about certain things, and i simply can't change that. Because it feels wrong. Because that's how they raised me. 

Sometimes, i feel like they want me to be afraid of the world around me. They want me to be precautious, not to be with a lot of people, because crowds are dangerous. Because you don't know all the people, what are they like, who are they. 

All these sorts of restrains.. I'm about to turn 18 in a couple of months, and i'm afraid of the world, i'm afraid to live. How the fuck is this possible? I'm not scared of dreaming, but of making those dreams come true.. Why? I'm still an innocent child, with a small heart, filled with fear, darkness and jealousy. Seeing all those people around me live their life, makes me jealous. Because i don't have that. And that chance will come late in my life. Maybe because of my fear, maybe because i won't have possibilities to live the way i want to. Or maybe, i won't ever get through the mental damage i have. But still. I have people who care about me, and will always be there for me. Is that supposed to comfort me?.. 'Cause it doesn't.

It feels away. The freedom i'm looking for. It feels far far away. Because my whole life i'll be dependent on something. Either my mother, either my husband, either my house, either a close friend. I won't be able to be alone. To stand on my feet, by myself. I know that.. Or maybe i just believe that. I just wish i was brought up different. I just wish someone will help me get through this. Help me find that freedom i'm looking for, so not to feel jealous anymore. But that jealousy i feel all those years, will never leave me. 'Cause i'll always remember what i didn't have, when everyone else had the world. I guess there wasn't enough for me, back then.. 

Who am i really? I mean, why should i deserve freedom? I've done mistakes that hurt people. But still. I'm an individual. I have the right to make mistakes. Mistakes that back then seemed right. Right to stand against restrains and laws, and rules. And i will never regret those mistakes. Because those were the times i actually felt i was alive. 

I know i don't live in a movie. That's why i see all those kids being out late, and i have to get home early. Because it's for my own "safety". I don't have the right to live, because i have to survive somehow. 'Cause i'm a girl, i'm young, i'm innocent. And everyone think i can't take care of myself. Maybe it's true. But i never had the chance to prove that wrong. I guess no one trusts me, or they do not think i'm ready yet to prove that.

The society we live in, has become so awful. You have to be illegal to like you, or to feel like you're "extreme". Because nowadays, being against the law, is revolution. And everyone expects that from you. But i can't join that revolution. Because i'll always be a dependent. Even if i'll be set free, i'll depend on my fear. That will be the reason i will be afraid to live the way i want to. I'm even afraid to cry, because for others it'll be wrong.. And always, others opinion will be first. Always..

ο χρόνος.

Ο χρόνος λοιπόν.
Δημιούργημα του ανθρώπου. Γιατί στην ουσία ο χρόνος είναι άυλος και απέραντος.
Ούτε μετριέται, ούτε βλέπεται, ούτε νιώθεται. 
Εμείς γερνάμε, εμείς αλλάζουμε, "καθώς περνά ο χρόνος"..

Γιατί μετρήθηκε ο χρόνος, αφού δεν τελειώνει ποτέ;
Μόνο και μόνο για να βολευτούμε εμείς οι άνθρωποι, 
να είμαστε συντονισμένοι, και να πηγαίνουμε βάση προγράμματος;
Τι είναι ο χρόνος στην ουσία;

Κι όμως.
Ως άνθρωποι, δώσαμε τόση αξία στον χρόνο.
Τον ἐχουμε κάνει γιατρικό, φάρμακο για τις πληγές μας,
με τον χρόνο μετράμε την υπομονή μας,
και ξέρουμε μια καθορισμένη στιγμή στην οποία θα έρθει
αυτό που τόσο προσμένουμε.
Και αυτό, όπως και να το κάνουμε, μας βολεύει.
Γιατί μας αρέσει να παραποιούμε καταστάσεις, και να τα φέρνουμε όπως μας βολεύουν.
Ναι, αυτό είμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Άπληστοι από την φύση μας, μόνο το συμφέρον μας κοιτάμε!
Το λεγόμενο "δίκιο", το οποίο διαφέρει για τον καθένα μας!

Ας μιλήσω όμως με ορισμούς του χρόνου.
-Ο χρόνος..-
Πόσος χρόνος μου απομένει ακόμα για να χαρώ την εφηβία μου; (κάτι που πολλοί δεν θέλουν βέβαια)
Πως, όταν δεν αξιοποιώ τον χρόνο που μου δώθηκε όπως πρέπει;
Πόσο ακόμα, λες, εαυτέ μου, να μπορώ να κάνω υπομονή,
και να μην ξεσπάσω σαν βόβμα, με όλα αυτά που κρύβω μέσα μου;
Πόσο ακόμα, μέχρι να μπορέσω να ζήσω τον έρωτα μου,
όπως πραγματικά το ονειρεύομαι;
Τα όνειρα, τι είναι;
Παράλληλος κόσμος του χρόνου;
Είναι ένας άλλος κόσμος, στον οποίο ζούμε;
Τι είναι;..

Κάθομαι και αναπολλώ το παρελθόν,
και θυμάμαι σκηνικά τα οποία φαντάζουν σαν να 'γιναν χτες,
κι όμως, έχουν περάσει τόσα χρόνια!
Τι πάει να πει αυτό;
Μεγαλώνω τόσο γρήγορα;
Και αν ναι, γιατί τόσο γρήγορα;
Ή, γιατί με αυτόν τον ρυθμό;
Γιατί δεν μπορώ να ορίσω εγώ το πως θα περνάει
ο χρόνος, με ποια ταχύτητα (μιας και λατρεύετε τους αριθμούς)
στην ζωή μου;

Το όνειρο κάθε παιδιού,
είναι να πάρει επιτέλους την ζωή στα χέρια του.
Να ξεφύγει από το σχολείο, να ξυπνάει τα μεσημέρια,
και να γυρνάει σπίτι χαράματα.
Και με την εφεύρεση του χρόνου, 
μπήκαν περιορισμοί, όρια, 
και καθορίστηκαν οι ζωές μας..
Δεν μας έφταναν οι γραπτοί και προφορικοί νόμοι
να μας περιορίζουν. 
Αλλά φαίνεται, ο άνθρωπος γουστάρει να αυτοτιμωρείται..
Και μαζί του παίρνει και όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος.
Γιατί; Για τιμή, δόξα, για να μην είναι μόνος του στην φυλακή που έχτισε.

Κι όμως. 
Ο χρόνος έχει τόσα αρνητικά, 
αλλά και 2 θετικά.
Ξέρεις πότε θα γίνει αυτό που περιμένεις,
που λαχταρά η ψυχούλα σου να ζήσεις, να αντικρίσεις, να χαρείς,
και όλες οι δυσκολίες και τα εμπόδια κάποια στιγμή περνάνε.
Εκτός και αν είσαι τόσο γκαντέμης,
που σε κυριεύει η κατάρα του χρόνου.
Όπως γίνεται και με την εφηβία..