Ναι, τα παλιά μπορεί να πονάνε, να στεναχωρούν.. αλλά μερικές φορές τα παλιά είναι όλα όσα έχεις. Και πολλές φορές το νοσταλγείς, γιατί δεν το'χεις πια δίπλα σου.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που εγκαταλείπεις κάτι επίτηδες; Επειδή κάποιος άλλος στο ζητάει; Επειδή πρέπει να αποδείξεις κάτι σε κάποιον, ή ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό; Είναι εύκολο να εγκαταλείπεις κάποιον; Κάποιον που κάποτε σε συμπλήρωνε, και τωρά απλώς έγινε περιττός;
Όταν κάποιος σε ξεχνάει, όταν κάποιος σε παραμελεί, και υποτίθεται σ'έχει πάνω από όλα στην ζωή του, εσύ τι κάνεις; Επιμένεις, περιμένεις, ή εγκαταλείπεις και εσύ; Είδες δίλλημα; Γιατί να κάνεις ένα από τα 3, ή ακόμα και τα 3; Γιατί μπλέχτηκες εξαρχής σε αυτήν την κατάσταση; Ή καλύτερα, γιατί άφησες τους άλλους να σε βάλουν σε αυτήν την κατάσταση;
Πως είναι να περιμένεις να κάνεις πραγματικότητα τα όνειρά σου με κάποιον, ο οποίος θεωρείς ότι νοιάζεται, αλλά εν τέλει, δεν δίνει κάν σημασία στην ύπαρξή σου; Αξίζει να περιμένεις; Αξίζει να χαλιέσαι, και να ελπίζεις σε κάτι απίθανο για άλλους; Γιατί για τον καθένα, όλα είναι πιθανά. Απλώς πολλές φορές αυτή η ιδέα δεν συμπίπτει με τις σκέψεις μας..
Αγαπημένη ελπίδα.. Πως νιώθεις που οι άνθρωποι σε εγκαταλείπουν; Πως νιώθεις που χρησιμοποιούν το ποίημα "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία", ενώ στην πραγματικότητα, είσαι το πρώτο πράγμα που πεθαίνει όταν οι σκέψεις δεν χωράνε στο μυαλό πια; Σε πονάει όσο πονάει τους ανθρώπους; Σε πειράζει που στο τέλος μένεις μόνη; Αγαπημένη ελπίδα..
Ο ρόλος σου είναι να κάνεις τους ανθρώπους πιο δυνατούς. Όχι να τους κάνεις να δειλιάζουν και να αποδυναμώνονται.. Ο στόχος σου πάντα ήταν η δύναμη, η πραγματοποίηση των ονείρων των ανθρώπων. Τώρα το αν δεν σε αξιοποιούν σωστά.. Δεν φταίς εσύ, ελπίδα. Εσύ είσαι εκεί για κάποιους, για να σε δουλεύουν, και για λίγους άλλους, για να πιστέψουν σε εσένα.. Όσοι σε εγκαταλείπουν, δεν είδαν αυτό το υπέρλαμπρο φως μέσα σου, το φως της δύναμης, της πίστης.. Γιατί φοβήθηκαν τον χρόνο, την απόσταση, την έλλειψη.
Οι άνθρωποι μένουν μόνοι να κυνηγάν το πεπρομένο τους.. Αυτό που είναι γραφτό. Τίποτα δεν είναι γραφτό. Εμείς γράφουμε. Πρώτα πράττουμε, και μετά γράφεται. Γιατί παντού υπάρχουν επιλογές. Σε ό,τιδήποτε. Στο αν θα κοιμηθείς, στο αν θα λυτρωθείς, στο αν θα φας, αν θα πιείς, αν θα περπατήσεις, αν θα ζήσεις. Και το να εγκαταλείπεις, μια επιλογή είναι, για πολλούς εύκολη..
