Από μικρά παιδιά μας λέγαν παραμύθια,
μας λέγαν "κάντε όνειρα, και πραγματοποιήστε τα",
μας δίδαξαν πως να πετυχαίνουμε αυτό που θέλουμε,
και πως να συμβιβαζόμαστε,
πως να κάνουμε φιλίες και πως να είμαστε αγαπημένοι.
Μας υπόσχονταν βοήθεια όταν την χρειαστούμε,
σε ότι και να θέλουμε να πετύχουμε,
και πως θα μας στήριζαν σε κάθε πληγωμό.
Φίλοι, οικογένεια, αδέρφια..
Εγώ μικρή ηλιαχτίδα, ποτέ δεν σε άφησα!
Σου στάθηκα όταν το είχες ανάγκη, τόσα χρόνια..
Σε αγάπησα, σε λάτρεψα, και ακόμα το κάνω!
Συνήθεια τρελή! Μια και μοναδική..
Πρόσφατα έμαθα ότι η νεράιδα μου πληγώθηκε,
έπεσε από ψηλά και ράγισαν τα φτερά της..
Έκανε όνειρα, έτσι όπως μας έμαθαν.
Πίστεψε σε αυτά, πήρε μια ανάσα και πήγε πιο μπροστά..
Πέρασε εμπόδια, για εμπόδια, επέζησε, και συνέχισε να πετά..
Αλλά κανείς δεν της είπε ότι δεν είναι για τόσο χαμηλά..
Την άφηναν να μπλέκονται τα φτερά της σε κορμούς και κλαδιά,
να την φοβίζουν δράκοι και άγρια πουλιά!
Πέρασε δύσκολες νύχτες, φεγγάρια ατελείωτα!
Όμως και αμέτρητες στιγμές ευτυχίας, και χαράς..
Τώρα που πληγώθηκαν τα φτερά της και δεν μπορεί να πετάξει ψηλά,
θα είμαι δίπλα της, ως γιατρειά!
Θα της δίνω αγκαλιές παρηγοριάς, θάρρος, ελπίδες να συνεχίσει να πετά!
Κοίτα να δεις που τελικά τα όνειρα σβήνουν.. Εμείς όμως, θα είμαστε ένα για πάντα.
